Gordon, hou het even bij Hotter than my daughter
De bijna overleden L.A. The Voices zijn voorlopig even gered. Er is een reddingsplan bedacht. Lee Towers blijkt nog te leven en heeft zich over de groep ontfermd. In april staan er al gezamenlijke concerten gepland. Ze hebben zelfs in het diepste geheim gisteren gerepeteerd, meldt De Telegraaf. Want voor de diepste geheimen ben je bij deze krant aan het juiste adres.
De Telegraaf vertelt ook dat Gordon in Zuid-Afrika slecht bereikbaar zou zijn. En dit alles dus uit de krant zal moeten vernemen. Ik denk dat Gordon even geen kranten leest. Het verlaten van L.A. The Voices noemde Gordon ‘het zwaarste besluit uit zijn leven’. Afgaande op deze bombastische hartenkreet, zal net zoals de dood van een dierbare of het moeten verlaten van een geliefde, het vertrek uit L.A. The Voices voor Gordon als een amputatie voelen. Het nieuws kan hem even gestolen worden. 2013 is niet direct zijn jaar, zal Gordon in Zuid-Afrika tijdens het overdenken van zijn leven moeten vaststellen.
Onappetijtelijke moeders
Het klinkt als een klassieke tragedie. Want zonder dat Gordon het weet heeft het programma ‘Hotter than my daughter’ gisteren een record gebroken. 1.658.000 mensen keken naar deze leedvermaakshow. Het format is even simpel als doeltreffend. De redactie selecteert een aantal onappetijtelijke moeders. Die kleden zich als gothics, als SM-meesteressen, of als bimbo’s. Los dat het daar in Nederland te koud voor is, hebben de moeders het vaak niet getroffen met hun figuur. Of hun haar. Hun huid. Hun tattoos zijn al een beetje uitgezakt. Hun piercing is ontstoken. En om de ramp compleet te maken: ze hebben allemaal een dochter die zich kapot schaamt.
Maar dan komt Gordon langs. Je ziet hem denken. Wat een armoede. Wat een lelijke vrouwen. Wat een grappige vrouwen, maar wat zien ze eruit. En dan die dochter. Ook geen beauty. Ik snap wel dat die zich zo onopvallend kleedt, die gaat nooit een vent krijgen, dat kan je maar beter verbergen. Hij zegt het allemaal niet, maar zijn schaterlach is veelzeggend. Het andere deel van de show beslaat het billboard dat in de stad wordt neergezet van moeder en dochter. Gordon houdt een vox pop. Wat vinden wij hier van, vraagt hij aan het winkelend publiek. Hij lokt een hoop lompe reacties uit en met dat materiaal gaat hij weer terug naar moeder en dochter. Tijd voor een make-over, er ziet niets anders op.
Gordons leedvermaakshow
Ik kijk het programma ook. Maar om dezelfde reden waarom ik Tussen Kunst en Kitsch kijk. De climax. Wat levert de vaas op? En in dit geval: hoe zien moeder en dochter er straks uit? Op de website van het programma zijn gelukkig ook fragmenten te bekijken. Bespaart de mens een hoop ellende.
Ik hoop dat Gordon zich de ellende ook bespaart. En dat dit goede kijkcijfernieuws hem snel bereikt. Van de andere kant zie ik een ander leuk format. De grote Gordonleedvermaakshow. Dat iemand hem komt opzoeken daar in Zuid-Afrika. En hem zijn mislukkingen even voorlegt. En ook hoe de rest van het land daar op gereageerd heeft. Er zit niets anders op dan een make-over. Of beter nog: een putdown.
