Spring naar de content

Droomvrouw Sylvia Witteman

Lieve Sylvia Witteman, 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Olga Kortz

Afgelopen zaterdag zat ik met een oude vlam op het terras bij mij in de buurt. Als ik een minder groot sociaal vangnet zou hebben, gok ik dat mensen mij een vreemd wezen zouden vinden, met stalkerige eigenschappen. Ik weet ongeveer waar u woont, ik weet hoe uw kinderen heten, ik herken u van verre aan uw winterjas en blonde haren. Nu bent u een publiek figuur en zullen meer mensen intieme details over u weten. Toch voel ik mezelf er altijd een beetje ongemakkelijk bij. Ik was met de oude vlam op het terras de tekst van het koningslied aan het analyseren toen u voorbij kwam gelopen. Ik had mij een week in het buitenland verstopt dus de hele heisa rondom het koningslied was een beetje langs mij heengegaan.

Misschien was de hele heisa ook wel langs mij heengegaan als ik wel thuis was geweest. Zo weet ik nog steeds niet wat gangnamstyle is en die andere rage van onlangs, waar ik zelfs de naam niet eens meer van weet. Op de een of andere manier gaan die dingen langs mij heen. In tegenstelling tot het privéleven van publieke figuren. Ik zat met mijn oude vlam op het terras en ik had mijn hond meegenomen. Mijn hond kreeg een goedkeurende blik van u. Ik had dat niet direct verwacht. De columns die u aan uw kat Lola wijdde deden mij vermoeden dat u meer een kattenmens bent. Maar u blijkt dus ook sympathie op te kunnen brengen voor honden. Ik stelde dat vast en had meteen nog meer bewondering voor u.

Want laat ik er geen doekjes om winden: waar iedereen altijd maar zweert bij Aaf en Renske de Greef en zelfs Paulien Cornelissen, ben ik al enige tijd uw stiekeme fan. Op Heleen van Royen na misschien ken ik geen andere schrijfster dan u die ik zou willen zijn. U hebt een gezin. U hebt een correcte man met een hooggeplaatste functie. Als ik uw twitteraccount mag geloven vermaakt u zich prima de hele dag. Soms gaat u terug naar bed. Soms gaat u naar het Rijksmuseum. Of even langs de Albert Heijn. Ondertussen uit u genuanceerde kritiek op het Koningslied en krijgt u een paar doodsbedreigingen aan uw adres. Never a dull moment. Een leven waar ik voor zou tekenen.

U vraagt zich misschien af waar ik met deze brief naar toe wil. Ik begreep dat u wekelijks veel lezersbrieven voor uw kiezen krijgt. Sommige commentaren liegen er niet om. Op veel kleinere schaal heb ik ook te maken met dergelijke lezers. De eerste keer moest ik er even aan wennen. Zo zouden mijn gedichten bijvoorbeeld ‘niet bepaald Champions League’ zijn. Ik las het en ik schrok even. Maar toen dacht ik aan u. En aan al uw lezersbrieven. En opdrachten te stoppen met schrijven. Minder te eten. Van uw man te scheiden. Uw bakfiets te verkopen. Terwijl u helemaal geen bakfiets heeft. Ik gaf me over aan een nieuwe emotie: ik was gevleid. Mensen lazen me. En ze maakten zich druk. Ieder mens is vrij te kiezen waar hij zijn tijd aan besteedt en de mensen besteedden hun tijd aan mij. Zelden had ik nog meer in het leven gestaan. Ik voelde me even een klein beetje Sylvia Witteman. Een gelukzalig moment.