Spring naar de content

Angelina Jolie laat borsten amputeren – zou jij het ook doen?

Gisteren publiceerde The New York Times een essay van Angelina Jolie, die actrice met die mooie mond weet je wel, en een half dozijn kinderen met Brad Pitt als echtgenoot. Haar moeder is gestorven aan borstkanker op haar 56e, en Angelina was erachter gekomen dat ze verhoogde kans had om het ook te krijgen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Daarom heeft ze onlangs haar borsten preventief laten vervangen door neppe.
Ze heeft het opgeschreven, zegt ze, zodat andere vrouwen die wellicht met hetzelfde dilemma zitten, daar inspiratie of steun uit zou kunnen halen. ‘Volgens de Borstkankervereniging Nederland zijn er zo’n 2000 families in Nederland met de genmutatie. Ongeveer de helft van de vrouwen uit die families kiest voor amputatie,’ is te lezen op nos.nl.

De vraag is: zou jij het ook doen?
Op deze vraag had ik vroeger ‘nee’ geantwoord.
Ik ken een vrouw die het heeft gedaan. Ze zei: voor de kinderen. Ik vond dat toen raar, je haalt toch niet gezonde borsten weg? Je halve vrouwelijkheid? Overigens zegt Angelina in het stuk dat ze zich niet minder vrouwelijk voelt. Maar toch, het gaat om een grote operatie die acht uur duurt voor iets dat er niet is. Dat is op zijn minst discutabel.

Nu denk ik er anders over.
Want nu heb ik zelf kinderen. En de daarbij behorende angsten, die erop neerkomen dat ik graag wil blijven leven. En wil dat mijn kinderen en mijn man blijven leven. En geen idee zou hebben wat te doen als een van ons kanker krijgt. Soms vraag ik het me af, omdat het zó vaak voorkomt, hoe groot de kans is dat één van ons… Ik durf het eigenlijk niet eens uit te spreken of op te schrijven.
Dus, ik denk dat ik het zou doen, als ik het zou weten.

Laatst op een verjaardag sprak ik met een kennis. Zijn vrouw heeft borstkanker gehad en is er jarenlang voor behandeld. Toen er bijna niets meer van haar over was, leek de behandeling te zijn gelukt. Het was weg. Ze konden stoppen.
Tot een paar weken geleden.
“Ze hebben het weer gevonden,” zei hij. “In haar botten, en in haar longen.”
Stilte.

Ik voelde een ingehouden traan.
Ik had ook het gevoel dat ik een stomp in mijn buik kreeg. Al het andere waar we het hiervoor over hadden gehad of waar andere mensen op die verjaardag op dat moment over spraken, leek bijzaak. Hoe kon ik nu bijvoorbeeld nog zeggen dat ik het soms lastig vind om te werken met drie kinderen? Ik besefte me terstond hoe blij ik mocht zijn dat ik mág werken. En drie kinderen heb. En leef.
Zijn vrouw gaat dood.
De vraag die iedereen dacht, durfde niemand hardop te stellen. ‘Wanneer?’

Misschien deed het er niet toe. Misschien mogen er wel meer preventieve operaties plaatsvinden, zeker bij moeders van (jonge) kinderen. Wie weet maken we nog eens een dag mee dat de ziekte niet meer zo ontzettend vaak voorkomt. Of beter behandeld kan worden, zodat preventieve operaties niet meer nodig zijn.

Misschien gebeurt er een wonder.

Op 28 september 2013 is er een themamiddag genaamd: ‘Wil ik het weten? En dan?’ van de Borstkankervereniging Nederland. Zie ook: Pink Ribbon.