Sinterklaas valt vroeg dit jaar, voor Jeroen Dijsselbloem
Gisteren werd bekend dat onze minister van Financiën en voorzitter van de Eurogroep Jeroen Dijsselbloem in die laatste hoedanigheid in een Griekse krant een kwijtschelding van schuld aankondigde.
Het is een voor politici beproefde methode: in Verweggistan laten we een ideetje los en dan kijken we eerst eens hoe de wereld er op reageert.
Wat me er niet aan zint is dat de burgers in andere Europese landen, die al dat geld naar Griekenland verscheepten, niet serieus worden genomen. Het lijkt me dat er gemiddeld genomen genoeg reden is om medelijden te hebben met de Griekse man in de straat, er spelen zich daar – vooral voor hem – ernstige zaken af en hij voelt ze direct in zijn portemonnee. Maar zoals een Griek daar zijn regering op moet afrekenen, moeten wij dat met de onze doen.
Het is tenminste zorgelijk hoe wij bij voortduring worden bedonderd als het er om gaat hoe ernstig de situatie in Griekenland is. En hoe ernstig hij blijft want met heel veel afgesproken maatregelen is nauwelijks een serieus begin gemaakt. Dat blijkt dan altijd later.
Dan lees je dat het aantal ambtenaren nu toch echt drastisch zal worden teruggebracht. Maar dat hadden we toch al jaren geleden afgesproken? Dan lees je weer dat er flink vaart wordt gemaakt met het opleggen van forse naheffingsaanslagen door de Griekse belastingdienst. Maar dat geen fractie van dat geld ook daadwerkelijk wordt geïnd.
Waar we niets meer over lezen is die lijst met namen van Grieken in de bovenste lagen die er flinke sommen zwart geld op buitenlandse rekeningen op na houden. Ten dele zitten of zaten ze in het parlement of betrof het hun families.
Vorig jaar hebben internationale banken, verzekeraars en beleggers tot wel 100 miljard moeten afschrijven op Griekse staatsschuld. De looptijden en rentes op de schulden werden aangepast. En nu gaan we kennelijk gewoon nog méér kwijtschelden. Wat ik me afvraag is welke nieuwe informatie er nu is die nieuwe maatregelen noodzakelijk maakt. Er zijn twee mogelijkheden.
– de zaken gaan daar verre van voorspoedig en al helemaal niet volgens plan;
– de ‘specialisten’ (lees: ministers van Financiën, ECB, IMF) die we er op loslaten hebben geen idee waar ze mee bezig zijn, ze doen maar wat;
Misschien is er ook nog een derde mogelijkheid: die eerste twee zijn allebei aan de orde maar er is voor ons besloten dat wij burgers die informatie niet in één keer aankunnen. Stel je voor dat we ervan gaan vinden wat er van te vinden is: te gek voor woorden.
