Spring naar de content

Een Gouden Kalf voor Royston Drenthe en voldoende verbijstering voor de rest van mijn leven

Op het moment dat ik deze eerste zinnen tik, overschrijdt het filmpje “Royston Drenthe op vakantie…” net de drieduizend clicks.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Ik kan uit privacyoverwegingen helaas niet uitweiden over hoe veel van die clicks op mijn naam komen, maar laat ik het zo formuleren: als dit filmpje gistermiddag me vanmiddag niet door een soldaat van het geheime internetleger dat de hele dag niets anders doet dan met mitrailleurs de beste artikelen, de vreemdste foto’s en de grappigste filmpjes op mij afschiet, in de schoot geworpen was, had ik misschien niet de hele middag in een verduisterde kamer, met de gordijnen dicht en verstoken van al het omgevingsgeluid, naar het scherm van mijn laptop zitten staren, tot ver na thuiskomst van mijn vriendin, die vervolgens dan maar in haar eentje gekookt, gegeten en afgewassen heeft, waarna ik mijn zaalvoetbalteam heb laten zitten en mijn vrienden in de kroeg. Vanzelfsprekend stond mijn telefoon uit.

Royston Drenthe op vakantie…
Ik moest mij concentreren op “Royston Drenthe op vakantie”. Zelden is mij in 37 seconden zoveel onbegrijpelijks toegediend als door middel van dit filmpje. Niet dat ik niet op de hoogte was van KEEK, een soort hippe Youtube-variant waar een kluitje tot mislukken gedoemde Nederlandse profvoetballers samenklitte en wonderbaarlijke filmpjes deelde. Niet dat ik Boy Waterman had gemist, in een supermarkt, likkend aan een deoroller. Ook die arme jongen van BV Veendam – die op de dag van het faillissement van zijn club een olijk filmpje postte waarin hij zijn opluchting over de dood van Veendam uitte – was me niet ontgaan.

En Royston, koning Royston…. Royston met een waterpijp, Royston op zoek naar een niggerkapper… Ik had het allemaal gezien, maar ik was nog druk doende ervan te bekomen. De dokter dacht dat het nog zo’n zes weken zou duren voor de naam Royston Drenthe me niet meer bovenmatig zou opwinden. Tot ik dus vanmiddag werd geconfronteerd met “Royston Drenthe op vakantie…”.

Poging tot een recensie
Een beetje filmrecensent zou er het volgende over zeggen: ‘De acteur Royston voegt een nieuwe parel toe aan de kroon die zijn snel uitdijende cinematografische oeuvre is. Het is een stomme, niet gesproken prent, een kortfilm, in de traditie van The Artist, maar meer nog van de grote sterren van de stomme film aan het begin van de twintigste eeuw. “Royston Drenthe op vakantie”. Maar wel een waarin alle pijn, maar ook alle hoop van de hedendaagse voetbalprof in – pak ‘m beet – Noord-Ossetie mee worstelt en die tegelijk het tijdelijke overstijgt en een universele zeggingskracht krijgt.

Al in de openingsshots wordt duidelijk dat hoofdrolspeler Royston (een ontroerende, beklemmende rol van Royston Drenthe) met zichzelf in de knoop zit. De beelden lijken een ode naar de beroemde Natalee Holloway-tapes van meesterregisseur Peter R. De Vries, waarin de vrienden Joran en Patrick hun wederzijdse zielenroerselen delen terwijl ze in een groot uitgevallen SUV rijden. Maar Royston zwijgt, een hele film lang.

“Royston Drenthe op vakantie…” is een film die de bioscoopbezoeker recht in het gezicht raakt, een meesterwerk waarvan eenieder ook lang na de aftiteling nog verbijsterd van voor zich uit blijft zitten kijken, zich afvragend: wat is hier in godsnaam gebeurd? En als Royston Drenthe dan toch maar 1 Gouden Kalf zou mogen krijgen, laat het dan in godsnaam voor de subtiele, ontroerende soundtrack zijn. Vijf sterren, omdat het er geen zes mogen zijn.’

Genoeg verbijstering
Ik ben geen filmrecensent, ik zal er vermoedelijk ook nooit een worden. Daarvoor mis ik de durf om grote kijkervaringen onmiddellijk in woorden om te zetten. Mij rest slechts het filmpje, de rookwalmen, de mysterieuze figuur op de achterbank, Royston en voldoende verbijstering voor de rest van mijn leven.