Spring naar de content

Een kleine geschiedenis van het Palestijnse voetbal

In het land dat volgens sommigen uit twee landen bestaat, bestaan ontegensprekelijk twee nationale teams. Het een, Israël, is erkend door de FIFA en doet iedere twee jaar weer verwoede pogingen zich voor een of andere eindronde te kwalificeren.Het andere is geen echt land, maar wel volgens de FIFA. De FIFA weet het zeker: Palestina bestaat.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

De verre geschiedenis
De eerste levenstekenen van Palestijns voetbal dateren van 1906, toen een team jonge, joodse mannen het opnam tegen een groepje voorbijvarende Franse matrozen. Het oervoetbal in Palestina kent zelfs een legende, een onbetwiste held. Zijn naam: Jabra Al Zarqa. Volgens de overlevering zelfs begeerd door Arsenal, maar tot een transfer kwam het nooit.

In de jaren vijftig, na de stichting van de staat Israël, weken veel Palestijnse sterren naar Jordanië uit. Tussen 1948 en 1997 had Palestina alleen nog een onofficieel nationaal elftal dat alleen vriendschappelijke wedstrijden mocht spelen. Zoals de GANEFO-cup in 1966, een toernooi voor emerging forces, staten die zichzelf als onafhankelijk beschouwden.

8 oktober 1993
Lang leek de wedstrijd van 8 oktober 1993 Palestina’s finest hour te blijven. Daags na de Oslo-akkoorden speelde het team tegen een allegaartje van overjarige Franse sterren als Michel Platini en Yannick Noah. Tienduizend uitzinnige fans zagen hun landgenoten met 1-0 winnen.
En terwijl het Palestijns conflict zich almaar verder vastdraaide, als een hond in zijn riem, arriveerde begin 1997 in het kader van het VN Witte Helmen Project, een gebroken man in Gaza. Zijn naam: Ricardo Carugati.
Carugati was een Argentijnse ex-prof – afkomstig uit dezelfde buurt als Diego Maradona – die zijn dochtertje verloren was en vanwege zijn rouw met voetballen gestopt was. Daar, in de vluchtelingenkampen van Gaza, begon Carugati weer te voetballen en hij richtte zelfs een team op. Niet veel later was hij de bondscoach van het team dat in juni 1997 tegen Jordanië aantrad.
Die dag zat Yasser Arafat op de tribune. Toen de volksliederen gespeeld werden, veegde hij met zijn vuist een traan van zijn gerimpelde wang.

Officieel
Intussen is Carugati al lang en breed vervangen door een man die Winfried Schaafers heet. In 2008 erkende de FIFA Palestina officieel als land. De eerste officiële match, een WK-kwalificatiewedstrijd tegen Thailand, liep bijna in het honderd, omdat acht spelers van de Israëlische politie niet naar Ramallah mochten reizen. Uiteindelijk ging de wedstrijd in het Faisal al-Husseini-stadion toch door.
Palestina – dat de wedstrijd in Bangkok met 1-0 had verloren – won met diezelfde cijfers door een doelpunt van Abdulhamid Abuhabib.
Uiteindelijk verloor de ploeg na penalty’s, maar in werkelijkheid is iedere ‘echte’ wedstrijd, verloren of niet, voor Palestina op de een of andere manier toch een overwinning.
Een zege van de hoop. De hoop die doet leven. Met dank aan Ricardo Carugati.

Onderwerpen