Spring naar de content

De vijf minst memorabele momenten uit de recente Pinkpop-geschiedenis

Voor artiesten is Pinkpop een eindstation. De kroon op een prachtige carrière. De cup met de grote oren. De nobelprijs van de popmuziek.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Klaas Knooihuizen

Ooit begonnen in garages en huiskamers, via kraakpanden en rumoerige kroegjes, bandwedstrijden met enkel ouders en klasgenoten in de zaal, een beetje airplay in de avonduren, regiofestivals die Pedro Pico Pop of Elektra’s Tuinfeest heten, een magere deal bij een platenlabel, het debuutalbum dat zowaar een beetje aanslaat, een voorzichtige eerste clubtour, de minuut bij DWDD, een 3FM Megahit, Tivoli, Melkweg, Paradiso, komt eindelijk dat telefoontje. De manager. Je staat op Pinkpop.

Pinkpop als startpunt
Voor bezoekers geldt precies het omgekeerde. Pinkpop is het startpunt. Je was vijftien. Eigenlijk mocht je nog niet van je ouders, maar ze hadden onvoorwaardelijk vertrouwen in Jan Smeets. De oervader. Zijn alziend oog waakt over zijn tienduizenden bezoekers als Christus de Verlosser over Rio de Janeiro. Er kan je niets gebeuren.

Precies daarom ben je er na twee edities wel klaar mee. Je volgt de massa naar Lowlands, om in de jaren daarna je eigen niche te vinden. Je bent nu ‘Into The Great’, ‘Le Guess Who’ of ‘Roadburn’. Pinkpop is enkel nog een heimelijk gekoesterde jeugdzonde.

De grote H
Tussen al die kids die middenin hun festivalontmaagding zitten, vind je in Landgraaf de veteranen. Zij waren erbij toen Rage Against The Machine in 1994 een ware aardbeving van 1,0 op schaal van good old Richter veroorzaakte. Zij zagen hoe Anouk respect afdwong door na een regen van eieren haar shirt uit te trekken en onverschrokken door te zingen. Hoe Eddie Vedder in de hekken klom. De doorbraak van Krezip. Van Faithless. De complete extase na drie uur Bruce.

Het zijn Hoogtepunten met de grote H. Momenten die in het geheugen gegrift staan, zelfs bij mensen die er helemaal niet waren. Daartegenover staan tig shows die niemand zich meer kan (of wil) herinneren. Zie hieronder de minst memorabele optredens van de afgelopen vijf edities.

Serena Pryne and the Mandevilles (2012)
Op Pinkpop zijn altijd een paar spots gereserveerd voor opkomend talent. Van die shows waarvan je jaren na dato kan zeggen: ik was erbij (en als je echt wilt imponeren: toen waren ze eigenlijk veel beter). Serena Pryne, een Yvon Jaspers-lookalike die bij een Melissa Etheridge-contest niet door de eerste voorronde zou komen, was níet zo’n talent. Ze stond enkel op Pinkpop omdat ze de juiste connecties had. Haar gepijnigde country- en bluesrockliedjes hadden minder ziel dan de figuranten in ‘The night of the living dead’. Zo stond het publiek er ook ongeveer bij: als zombies in een antieke horrorfilm.

VersaEmerge (2011)
Nog zo’n band waarvan niemand snapte wat hij op Pinkpop te zoeken had. Waarschijnlijk was het een packagedeal, wat er in de muziekwereld vaak op neerkomt dat je een schep stront over je aardbeien krijgt. De aardbeien heetten in dit geval Simple Plan, dus dan weet je ongeveer wat voor stront je in de kuip hebt. Niet eerder speelde een band zo vakkundig een festivalweide leeg.

The BossHoss (2012)
Een aantal concurrerende Duitse festivals was uitverkocht en dus dacht Pinkpop door het boeken van een paar populaire Duitse acts een enorme volksverhuizing op gang te brengen. In de praktijk viel dat vies tegen. Ondertussen zaten wij opgescheept met een stel gespierde cowboys die R&B-hitjes in een countryjasje staken. Kijk en huiver.

SAT2D (2008)
In plaats van SAT2D had hier ook Kings Of The Day kunnen staan. Of Madi. Of Major Tom. Allen wonnen ze de Limburgse bandwedstrijd Nu Of Nooit, die recht geeft op de openingsspot op Pinkpop. Helaas geldt wat ik in de intro schrijf ook voor veel van deze opkomende bandjes: Pinkpop is een eindstation. Krap een jaar na Pinkpop besloot SAT2D uit elkaar te gaan. Te vroeg gepiekt, uitgeblust en afgedankt.

Krezip (2009)
Een veganist die zijn worteltjes verliest, die troost je niet met een portie bitterballen. Waarom het verhinderde Depeche Mode dan werd vervangen door Krezip is het grootste mysterie sinds de beelden op Paaseiland. Pinkpop 2000 betekende voor Krezip een doorbraak. Tijdens ‘I would stay’ vielen jonge blonde meisjes met roze hoedjes elkaar huilend in de armen. In 2009 herhaalde de geschiedenis zich, maar de jonge meisjes waren nu kalende bleke mannen met zwarte shirts en doorlopen oogschaduw. Het was overigens een alleraardigst optreden, maar met een DermoCare Nijntje Kinderpleister stelp je nu eenmaal geen slagaderlijke bloeding.