Tom-Jelte mee naar de Tour! Teken die petitie!
Op de dag dat de wielerwereld op z’n achterste benen staat vanwege het schandaalboek Bloedbroeders van NRC-journalisten Steven Derix en Dolf de Groot – Theo de Rooij en Michael Boogerd ‘ondernemen stappen’ – lees ik een wonderlijk artikel in het AD.
Het stuk begint zo: ‘Tom-Jelte Slagter zou over anderhalve week eigenlijk debuteren in de grootste wielerwedstrijd ter wereld, de Tour de France.’
Dan weet je al hoe laat het is: geen Tour voor Tom-Jelte.
Maar waarom? Geblesseerd? Ziek? Zwak? Misselijk? Steentje in z’n schoen? Whereaboutgezanik? Vrouw zwanger? Been afgezet? In het ravijn gelazerd?
Nee.
Addy van de Grondsmeer
Tom-Jelte weigert zijn contract te verlengen met de Blanco-ploeg, waarvan nog maar helemaal de vraag is in welke vorm de sponsoring volgend jaar wordt doorgezet – nieuwsberichten over een nieuw te vormen Team Belkin zijn weliswaar hardnekkig, maar staan voorlopig nog altijd tussen aanhalingstekens. Straks blijkt Belkin helemaal geen Amerikaanse multinational te zijn, maar de levensmiddelenwinkel van Addy van de Grondsmeer te Uithuizerveen, en dan zit je, als renner, met dat in alle vertrouwen getekende contract.
Dus Tom-Jelte, met al z’n World Tour-punten, denkt: ik wacht nog even, ik ben verdorie nog altijd de man die een van de belangrijkste Blanco-zeges heeft binnengesleept, ik heb krediet en een bak talent, ik zie het nog effe aan. Wat een walgelijk gebrek aan vertrouwen en loyaliteit – je zou zo’n jongen toch wat doen!
Blanco neemt trouwens wel Laurens ten Dam mee naar de Tour, schrijft het AD, als schaduwkopman nog wel. Maar, zegt Blanco, ‘Zijn rol is beduidend anders dan die van Tom-Jelte. Dat is geen helpende renner, hij zou vooral voor zichzelf de Tour rijden – als investering.’
Begrijpelijk. Tom-Jelte, dat is een berekenend kereltje, let maar op: die rijdt die Tour helemaal voor zichzelf. Niet voor iemand anders, niet voor de goegemeente of het goede doel of omdat ie er plezier in heeft, maar omdat ie er beter van wordt, als renner. Het moet toch verdorie niet gekker worden. Zo’n figuur dat denkt: ik ben goed, ik rij voor mezelf en ik zal wel geselecteerd worden omdat ik goed ben – weg ermee.
Winnaar
Ok, genoeg geïroniseerd. Tom-Jelte moet mee naar de Tour. Dat Blanco hem daarmee zou opleiden voor andere ploegen, is een redenering uit dezelfde cynische werkgeverskoker van voetbalclubs die een speler die zijn contract niet wil verlengen een seizoen lang niet meer opstellen.
De wetenschap dat Tom-Jelte een van de weinige “winnaars” in de Blanco-ploeg is, wordt terzijde geschoven met het gemak waarmee Slagter dit vroege voorjaar de toch niet misselijke Australiër Gerrans versloeg in een sprintje. Het thuislaten van een van je betere renners omdat de kans bestaat dat hij het volgens jaar eens ergens anders gaat proberen, is zakelijk gezien misschien te verantwoorden, maar voor de liefhebber nauwelijks te verteren. Dat heb je soms met topsporters, dat ze in zichzelf willen investeren.
Noodkreet
Vandaar deze noodkreet: neem Tom-Jelte alsnog mee naar de Tour. Laat hem gerust voor zichzelf rijden, laat hem in zichzelf investeren. Laat hem te duur worden en laat hem aan het eind van het seizoen vertrekken naar een rijke Amerikaanse ploeg. Vergeet niet vervolgens op de burelen van de nieuwe Belkin-ploeg een ingelijste foto te hangen, met daarop Tom-Jelte die verrassend genoeg de tweede etappe van de Tour van 2013 won. En vergeet dan vooral niet nonchalant naar die plaat te wijzen en tegen de nieuwe Tom-Jelte (Bob-Jelle of zo) te zeggen:
‘Reed ooit nog bij ons. Jaja, bij Belkin, daar kun je echt in jezelf investeren.’
