Was Best Kept Secret echt zo legendarisch als iedereen zegt?
De sfeer op de social media was afgelopen weekend als in een meisjesstudentenhuis waar ze zojuist ontdekt hebben dat de Milka-chocola de volgende week in de bonus is.
De zelfgebakken peerkaramelkruimeltaarten op Facebook en de nooit echt leuke Twitter-grappen over Edward Snowden werden doodgedrukt in een massa van gejubel en gejuich. En dat allemaal om een nieuw festival met de naam van een geflopte Dan Brown-pastiche: Best Kept Secret.
Festivalgangers raakten niet uitgepraat over de schilderachtige ligging, aan een meer aan de rand van een bos. Over hoe ze ’s ochtends gewekt werden door het gekrijs van aapjes uit het nabijgelegen safaripark. Over al die lieve en mooie mede-bezoekers. Over het heerlijke eten: biologische wraps met geitenkaas, spinazie en rabarber; worteltjessoep met gember, zoete aardappel en kokos; huisgemaakte frietjes met van die zure mayonaise – de echte, volgens kenners. En over al die fantastische concerten natuurlijk.
Wie er niet bij was, zou bijna denken dat Hilvarenbeek drie dagen lang een paradijs was. Dat was het ook.
Angst
Op de slotdag sloeg de euforie om in angst. Dit zou nooit een tweede keer lukken. De hype en de hysterie trekken volgend jaar onherroepelijk mensen aan die hier niet thuishoren als Knir, Knar en Knor op de jaarvergadering van de Booswichtenclub.
Ze waren er nu ook al. Beminnelijke meisjes die bij de Deense singer-songwriter Agnes Obel luidruchtig de fysieke gesteldheid van hun kat bespraken. Gasten met rode luxaflexbrillen en glimmende kapsels die zich bij Portishead op het commando van de beat al technoënd een weg baanden door een tent vol kippenvel.
De tien grootste minpunten
Om een massale toestroom van op-het-verkeerde-feest-gangmakers tegen te gaan, besloot ik om Best Kept Secret op deze plek eens flink af te branden. Een lijst met de tien grootste minpunten, zoiets. Ik typte een paar zinnen over de biertjes waarvoor je anderhalve munt betaalde. Dan hield je allemaal halve muntjes over en als je dan verkeerd ging zitten, kon zo’n puntig plasticje venijnig in je been prikken.
Daar stokte de lijst. Dus dan maar zo: Best Kept Secret heeft lekker eten, een fantastisch publiek, een prachtlocatie, noem maar op. Maar het gaat boven alles om de muziek. En dus niet om ‘het feestje’. Op zaterdagavond werd bijvoorbeeld afgesloten door Damien Rice. Dat is een Ier met een gitaar, een piano en een halve fles wijn die breekbare liedjes zingt over de schaduwkanten van het bestaan.
Daarna is het klaar. Er is geen slotact met vuurwerk en confetti. Geen nachtprogramma waar je kunt dubsteppen tot het licht wordt. Geen verkleedpartij met opblaaskrokodillen en palmtakken. Geen 24-uurstent. Je gaat naar je tentje, je praat nog wat na en dan ga je slapen.
Klink dat als de hemel op aarde, dan drinken we volgend jaar samen een biertje in Hilvarenbeek. Op voorwaarde dat ik die die halve muntjes niet bij me hoef te houden.
