Het pijnlijke verlies van John de Mol met The Voice
Niet alle winnaars zijn te benijden. Neem bijvoorbeeld de winnaars van talentenjachten als X Factor en The Voice. Die worden de dag na de finale op het vliegtuig naar Stockholm gezet om daar in een bezemhok te worden opgesloten met twee Zweedse producers die in exact één (1) week tijd het debuutalbum schrijven, opnemen en afmixen.
Dat is gelijk het meest aansprekende traject van hun levensloop als artiest. Wat volgt is een korte recensie in de lokale krant, een tournee langs 1001 braderieën, en een teleurstellende deelname aan Expeditie Poolcirkel. De jonge zanger of zangeres zal tevergeefs spartelen in het drijfzand van de vergetelheid, maar binnen een jaar na de extase van de overwinning is hij alweer vergeten en verruild voor een al even inwisselbaar nachtegaaltje. Een even wreed als rechtvaardig lot.
Pijnlijk voor John de Mol
Een nieuw dieptepunt voor de geloofwaardigheid van talentenjachten brak begin deze maand aan toen de winnares van de Britse editie van The Voice haar eerste album uitbracht. In de eerste week gingen er nog geen duizend exemplaren over de toonbank. Pijnlijk. Niet alleen voor het arme meisje zelf, maar ook voor John de Mol, die het format bedacht en er prat op gaat dat zijn programma om echt talent draait.
Vorige zaterdag was de finale van alweer het tweede seizoen van The Voice UK, dat overigens gewoon op BBC1 wordt uitgezonden zodat De Mol van Brits belastinggeld een nieuwe brommer kan kopen voor zijn zoontje “Johnny”. Er stond dus nogal wat op het spel voor de producent. Het programma heeft in Groot-Brittannië al te kampen met teruglopende kijkcijfers, en nog een winnaar die het niet waar kan maken zou de definitieve genadeslag zijn.
Elvis in een wanstaltig overhemd
Eerlijk is eerlijk: het niveau van de kandidaten ligt over het algemeen hoger dan in Nederland. De eerste afvaller bijvoorbeeld, Matt Henry, heeft een warme, gloedvolle soulstem en bracht een fraaie vertolking van David Gray’s Babylon ten gehore. Hij verdiende meer, onder andere omdat de kandidaat van Tom Jones, een jonge verlegen matroos die zich Mike Ward liet noemen, nogal obligaat een liedje van Elvis inzette in een wanstaltig overhemd. Maar deze finale ging toch vooral om de strijd tussen de twee vrouwelijke deelnemers.
Will.i.am – die elke week meer op een circusdirecteur begint te lijken – had voor de gelegenheid een travestiet meegenomen om wat liedjes van Whitney Houston en Minnie Riperton te zingen: Leah McFall. Deze Noord-Ierse was zowel vocaal als esthetisch de meest interessante kandidaat. Ze beheerst alle toonhoogten, van Mariah-Carey-hoog tot Ivo-Opstelten-laag. Daarnaast draagt ze op de bühne bij voorkeur een afgedragen pyjama en ziet haar gezicht eruit als dat van een kleuter die net een verpakking kleurkrijtjes soldaat heeft gemaakt. Ze heeft een eigen geluid, een eigen stijl, en beschikt daarnaast over iets dat de meeste talentenjachten angstvallig buiten de deur wordt gehouden: talent, heel veel talent.
Leuke boshoen
McFall nam het op tegen ene Andrea Begley, een weggelopen figurante uit Midsomer Murders met het charisma van een glazig stuk scholfilet. Diens feeërieke stemgeluid lijkt vooral geschikt om de soundtrack van Disneyfilms mee in te zingen; een zangeres dus, die normaal gesproken geen schijn van kans zou maken tegen zo’n leuke boshoen als McFall.
En toch was het deze Andrea Begley die zaterdagavond de bloemen in ontvangst mocht nemen. Zij is visueel gehandicapt (ze ziet slechts tien procent) en had daarmee het betere verhaal. Haar overwinning was niet alleen onterecht, maar ook moreel twijfelachtig. De Daily Mail noemde haar zege in een commentaar terecht wreed. Voor elk optreden moet ze door twee assistenten het podium op worden geholpen – voor een geleidehond was kennelijk geen budget – waar ze vervolgens een paar minuten hulpeloos staat te zingen als een kind dat in een drukke stationshal de hand van haar moeder is kwijtgeraakt.
Vermalen als een schuwe kerkmuis vermalen
Ze zal als een schuwe kerkmuis vermalen worden door het radarwerk van de meedogenloze Britse showbizz. Nu vraagt u zich waarschijnlijk af waar ik mij druk maak om wie de Britse editie van The Voice wint. Er zijn ergere dingen. De situatie in Syrië bijvoorbeeld, waar Faouda Bezaz triomfeerde terwijl iedereen luid en duidelijk kon horen dat ze er een aantal keer lelijk naast zat.
Misschien is het beter zo. De coach van Leah McFall, Will.i.am, kondigde via twitter direct aan zijn protegé nog deze week naar New York te vliegen om te beginnen met het opnemen van nieuw materiaal. Dat zij meer dan duizend albums gaat verkopen lijkt evident. Volgend jaar zijn de Britten een wereldster rijker en een talentenjacht armer. Iedereen wint, behalve John de Mol.
