Wordt het tijd om hooliganweilanden aan te leggen?
Gisteren circuleerde op het internet een filmpje waarin Scandinavische hooligans elkaar ergens op een plattelandsweg in Zweden treffen om daar stevig te knokken.
De hooligans hadden vooraf wel afspraken gemaakt. Wapens waren uit den boze en iemand die op de grond ligt wordt met rust gelaten. Het type hooligans dat het advies ‘zet er een hek omheen en laat ze lekker knokken’ ter harte neemt. Na het gevecht zouden de hooligans elkaar bedankt hebben voor de matpartij. GeenStijl was ook positief en stelde dat dergelijke ‘idioten’ anders vrij rondlopen en dan mogelijk gaan ‘kopschoppen’.
Tilburgse dönertent
Alhoewel de een-op-een link tussen zelfregulerend hooliganisme en het verminderen van incidenten waarbij onschuldige burgers trappen tegen het hoofd ontvangen lastig te bewijzen is, geeft het te denken. Na mijn enige avond carnavallen ooit stond ik in een Tilburgse dönertent. Wachtend op een bestelling vroeg een man de tijd.
Na mijn antwoord zei hij met een Rotterdams accent “dat ik zeker uit Amsterdam kwam”. Terwijl ik bevestigend antwoordde zag ik om zijn nek een gouden Feyenoordlogo blinken. De man meldde dat ik ‘mazzel had dat het carnaval was anders had hij mijn kop van m’n romp geslagen’. Nog nooit was ik zo blij met een katholieke traditie.
De Harde Kern
Zouden dit soort lui te beteugelen zijn door een weiland te reserveren voor hooligans? Het valt te betwijfelen. De beste man hekelde mijn woonplaats (voor Amsterdammers ben ik geen Amsterdammer) en wist niets van mijn fanschap voor Ajax, laat staan of ik überhaupt geïnteresseerd zou zijn in voetbal. Zelf kan ik mij niets voorstellen bij haat tegenover supporters van andere verenigingen. Mijn vriendenkring telt Feyenoorders, PSV’ers, Twentenaren en aanhangers van kleinere clubs. Nog nooit heb ik zin gehad om één van hen of iemand anders pardoes op de bek te rammen. Misdadiger dan een plaagstoot per WhatsApp wordt mijn supporterschap niet.
Maar de realiteit is dat veel voetbalsupporters hun fanschap anders beleven. Zij willen letterlijk vechten voor hun club tegen aanhangers van andere clubs die dat ook willen. In het televisieprogramma De Harde Kern, opgenomen kort na de beruchte rellen in Beverwijk, portretteerde misdaadjournalist Bas van Hout representanten van diverse fanatieke supportersgroepen. De meeste geïnterviewden gaven aan deel te nemen aan gevechten voor de eer, kameraadschap en vooral de adrenalinekick. Enkele geïnterviewden gaven aan dat er soms werd afgesproken om te vechten en ze wisselden informatie uit over de gezamenlijk vijand, de politie. Velen benadrukten het belang van zonder wapens vechten.
Geïnstitutionaliseerd matten
Stel dat deze mannen met hun volle verstand kiezen voor de massale vechtpartijen zonder wapens en met bepaalde regels. Dat die mannen simpelweg een andere hobby hebben dan ik. Waarom zouden we hun gemat niet verder institutionaliseren? Blessuregevoelige individuele vechtsporten zoals boksen, kickboksen en martial arts zijn ook toegestaan in Nederland. Kickboksen wordt in probleemwijken zelfs ingezet om ontspoorde jongeren te disciplineren. De sport ‘groepsvechten’ bestaat echter nog niet. Moeten we deze sport niet uitvinden en reguleren? Massaknokken in een weiland of een grote hal voor wie dat wil. Wapens weg, scheidsrechter erbij en zelf opdraaien voor de kosten van blessures.
