Vooruitgang slaat toe in Groningen: het einde van de Vera Krant
Studeren in Groningen is als een vijf jaar lange achtdaagse busreis naar Lloret de Mar. Het centrum is, met dank aan wijlen Sjoerd Kooistra, één grote skihut vol draaiende bars, mierzoete shotjes, lauwe eierballen, barmannen in afgeknipte spijkerbroeken en Be My Lover van La Bouche.
Bladen als FHM, Playboy en Veronica Magazine vinden het fantastisch. Bij tests krijgt de stad-zonder-sluitingstijden steevast de maximale score van tien schuimende biertjes.
Als je er gaat wonen, blijkt het Groningse uitgaansleven al snel niet veel meer waard dan de grillburgers die je op de hoek van de Grote Markt uit de muur trekt. De eerste gaat nog wel, maar als je ze elke dag eet, krijg je ze alleen nog weg als je heel erg dronken bent. Alternatieve initiatieven zijn er ondertussen genoeg, maar binnen twee maanden klinkt uit al die goedbedoelde jazz-, rock en danceclubs het alle hoop vernietigende It’s Raining Men, Hallelujah.
Het enige verschil met de Costa Brava is dat het in Groningen niet naar zonnebrandcrème ruikt. Wel naar suikerbieten – een donkerbruine weeë geur van een nostalgisch verlangen naar het heden, door niet-inwoners meestal kortweg ‘stank’ genoemd. Tot in 2007 De Vooruitgang aan de stadspoorten rammelde. De Vooruitgang haat vreemde geurtjes. De suikerfabriek verdween.
De held van het stuk
Dan zijn we nu aangekomen bij de introductie van de held van dit stuk. Vera is haar naam, bekend van telefoongesprekken uit de trein.
‘Nee mamma, ik heb geen vriendin… Vera is een club… Nee, een poppodium… Mahààm… Laat maar. Dat snap jij toch niet.’
Vera is het tropische eiland in de plastic soep die de Groningse binnenstad is. Als je je vinger langs de muur haalt en hem daarna in je mond steekt, proef je vier decennia muziekgeschiedenis. Het zoute zweet van Kurt Cobain, Bono, Kim Gordon en Nick Cave. De bittere inkt van de duizenden gezeefdrukte concertaffiches. Als je je oor tegen diezelfde muur drukt, hoor je Vera’s eigen It’s Raining Men. One Armed Scissor, van At The Drive-In.
Vera’s eigen Playboy
Vera heeft ook haar eigen Playboy. Een verzameling in elkaar gevouwen stencils, zonder nietje, simpelweg Vera Krant geheten. Toen ik in Groningen woonde, dat was rond de millenniumwisseling, fietste ik ervoor om. Elke twee weken klapte ik de net niet helemaal waterdichte houten bak open en viste ik er een exemplaar uit. Thuis op de bank kon het grote genieten beginnen. High van de drukinkt las ik het voorwoord van programmeur/mascotte Peter Weening. Het ging over vers uitgekomen albums, ongunstige ontwikkelingen in de muziekindustrie en de (wan)prestaties van het amateurvoetbalteam Dio 4.
Daarna kwamen de nieuwe bevestigingen. Allemaal bands waar ik nog nooit van gehoord had. Want hoe had dat gemoeten? Op de radio draaiden ze het niet, MySpace en YouTube lagen ver voor ons. En dus las ik in de Vera Krant waar ik heen moest. Nam ik namen en data over in mijn agenda, om de shows vervolgens wegens katers en geldgebrek vaker niet dan wel te bezoeken.
Daarna las ik verder over films die ik niet ging kijken, strips die ik nooit zou lezen. Alles om maar niet te hoeven studeren. Voordat ik de Vera Krant dichtsloeg, inhaleerde ik nog één keer de sterke inktdampen. Die geur, wist ik toen, zal me voor altijd aan mijn studententijd herinneren.
RIP
De twee keer per jaar dat ik nog in Groningen kom (op Eurosonic en op de verjaardag van mijn broer) haal ik altijd even een Vera Krant. De houten bak is tegenwoordig van kunststof, maar verder is er niets veranderd. In de trein terug naar het Westen waan ik me weer even die vrijgevochten ijverige student die ik nooit was.
En dan vandaag dat bericht. RIP Vera Krant. Na bijna veertig jaar komt er een einde aan een instituut. “De agendafunctie is overgenomen door de massale overstap naar internet,” zo staat het in het persbericht. “Schrijven, vormgeven en drukken zijn te arbeidsintensief geworden. De ervaring op offsetgebied verdwijnt.”
De Vooruitgang ontnam de stad wederom een kenmerkende geur.
Dear Vera Krant
You’re a million miles away,
Will you get this letter?
Jagged pulp sliced in my veins
I write to remember
I write to remember
I write to remember
