Spring naar de content

De gelukslessen van Alan Villafuerte

Ineens moest ik denken aan de gouden droom van trampolinespringer Alan Villafuerte. Lang herinnerde ik mij niets meer dan zijn swingende achternaam en de twee Olympische deelnames.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

En uiteraard de reclamespot voor telefoonboer Ben waarin Alan blijmoedig stond te springen. Ondanks dat het een vervelende reclame was, vond ik het plezierig dat ook andere sporters dan voetballers en schaatsers een extra zakcentje kunnen bijverdienen. Hij had waarschijnlijk veel meer kunnen verdienen als hij zijn gouden favorietenrol had waargemaakt. Hoe is het nu met Alan? Is hij die geknakte sporter bij wie de gouden droom elke dag door zijn hoofd spookt. Is zijn leven doordrenkt van als-dan-denken?

Levensgeluk: 10
Op zijn Twitterprofiel zag ik een geïnstagramde foto van Alan in een zwart trainingsjack. Zijn rechterhand rust in zijn zij. De linkerarm houdt hij gebogen, zoals serveersters hun dienbladen dragen. Op zijn hand staat een kleurig gekleed meisje dat vrolijk de camera inkijkt. Alan kijkt met een berustende blik omhoog naar het meisje, dat vermoedelijk zijn dochter is. Dit vermoeden wordt bevestigd als ik een uitzending van De Reunië terugvindt waarin Villafuerte de hoofdgast is. Presentator Rob Kamphues herenigt in dit programma oude schoolklassen en bespreekt de levenswandel van de klasgenoten.

Deelnemers aan De Reunië moeten van tevoren een vragenlijst invullen, waarbij zij onder meer hun levensgeluk een cijfer moeten geven. Vanwege het ontbreken van enige objectieve criteria is het meten van geluk flauwekul. Hoe verhoudt jouw geluksgevoel zich tot het geluksgevoel van een ander? En kan het geluk uit een sportieve prestatie wel vergeleken met bijvoorbeeld huwelijksgeluk? Hoe dan ook, de klasgenoten van de voormalig trampolinespringer geven hun geluk gemiddeld een 8,5. Villafuerte geeft als enige een 10.

De Gouden Droom
De perfectie van zijn gelukservaring zat duidelijk niet in de deelname aan de Olympische Spelen van 2000. Villafuerte was destijds als nummer twee van de wereldranglijst op medaillejacht. Hij koos een oefening met een hoge moeilijkheidsgraad en begon uiterst sterk. Bij de zevende sprong verloor hij zijn balans en spatte de gouden droom uit elkaar. Elf jaar lang durfde Villafuerte de beelden niet te bekijken. Op verzoek van het programma ging hij de confrontatie aan. Wat volgt is een mengeling van verbazing over eigen kunnen en de terugkeer van het gevoel dat er meer in had gezeten. De topsporter baalt, maar heeft zijn frustratie overwonnen.

Vervolgens meldt Alan aan de klas dat hij vijf dagen geleden vader is geworden. Op aangeven van Kamphues vertelt Villafuerte dat hij en zijn vrouw al enkele jaren een kinderwens hadden. Toen zij na enige tijd medisch onderzoek lieten uitvoeren bleek dat Villafuerte een tumor in de hersenen had. De ergste schrik verdween nadat duidelijk werd dat de tumor goedaardig was, maar onvruchtbaarheid was het onzalige gevolg. Broer Lennart, met wie Alan succesvol was in synchroonspringen, bleek bereid om te helpen. Snikkend verhaalt Alan hoe de donatie van zijn broer een diep gekoesterde levenswens werkelijkheid maakte. De klas knikt instemmend. Geluk is weliswaar niet meetbaar, maar wel invoelbaar. Na het zien van de uitzending begreep ik zijn Twitterprofielfoto. Villafuerte’s linkerhand als hoogste ereschavot en zijn dochter Aimée als de gouden droom die toch nog uitkwam.