De ideale partner is een kat
Er zijn mensen die een kat nemen omdat ze van katten houden. Er zijn ook mensen die een kat nemen omdat ze eigenlijk een partner willen.
De tweede categorie zijn meestal vrouwen. En ze nemen meestal een kat, maar soms ook een hond of een konijn. En ze zijn dus vrijgezel. Het zou heel goed kunnen dat u tenminste een aantal vrijgezelle vrouwen kent met een kat.
Warm en zacht
Dat zijn niet per se allemaal stoffige kattenvrouwtjes, nee, de leukste vrouwen nemen een kat als ze geen man hebben. Ik weet dat, omdat ik het zelf ook deed, en sommige van mijn knapste vriendinnen.
Een kat is ideaal: snoezig en grappig als kitten, slechts een klein handjevol werk. Maar net niet te véél werk. De kat gaat zijn eigen gangetje en kan prima alleen blijven, maar je kunt er wel je verzorgingsdrang in kwijt. Het is warm en zacht en het zit op de bank.
Ik hoorde eens een verhaal van iemand over een Facebookvriendin die bijna dagelijks foto’s van haar konijn plaatste en ook verhalen over zijn laatste ontwikkelingen. Dit was een aantrekkelijke vrouw van in de dertig met een goede baan, alleen zonder man. Zij had dus voor een konijn gekozen in plaats van een kat. Maar meestal is het een kat, en foto’s ervan komen inderdaad op Facebook of Instagram ter vervanging van foto’s van een liefje in menselijke gedaante.
Niet meer stil in huis
Toen mijn vorige relatie uitging, nam ik ook een kat. Ik zei dat het voor de kinderen was maar eigenlijk was het voor mezelf. Omdat het zo stil en leeg in huis was ’s avonds. En met een kat zou er tenminste weer iemand op de bank zitten. We kochten er eentje van acht weken oud uit een goed nestje, een alleraardigst beestje. Ondeugend, dat wel. Hij maakte me elke nacht wakker. En klom in de gordijnen.
Foto’s van het beestje zette ik netjes op Facebook, mensen liketen dat zelfs.
Hij werd ziek, waarna de dierenarts me aanraadde voortaan dieetvoer voor hem te kopen van een buitengewoon prijzig merk. Dat deed ik natuurlijk.
De kat was vaak buiten, niet te aanhankelijk, precies goed eigenlijk. Voor zijn dure brokjes kwam hij thuis, en om mij ’s nachts wakker te maken. En om een paar uur per dag op de bank te liggen.
En een schuldgevoel
Toen ontmoette ik een man.
En nu heb ik een man en een kat, en dat gaat toch lastig samen. In het begin tijdens onze dates was er ineens niemand die hem eten kon geven. Tegenover de kat voel ik me schuldig, want hij ligt nog steeds netjes op de bank maar we kijken niet echt vaak meer naar hem om.
Ik wil het wel, heus. Ik vind hem nog steeds een schat. Maar als ik ’s avonds op de bank zit, zit ik toch liever tegen de man aan dan tegen de kat.
Dagelijks neem ik me voor om hem vaker te aaien. Maar zoiets moet je je natuurlijk niet voornemen, zoiets moet je gewoon doen.
Niemand zet meer foto’s van hem op een sociaal netwerk.
Die dure brokken krijgt hij ook allang niet meer, want mijn man vond het op zijn zachts gezegd onzin om kattenvoer te kopen dat zo duur is dat een heel Afrikaans dorp voor het bedrag een week zou kunnen eten.
Zo gaan die dingen.
Maar ik doe de kat niet weg hoor, heus niet. Vanavond, vanavond zal ik hem weer eens knuffelen. Hij ligt immer trouw en zoet op die bank.
Een kat of een man?
Maar ik vraag me dat wel eens af, hè, hoeveel katten worden weggedaan als er een man is gevonden.
En ook hoeveel katteneigenaren daar achteraf spijt van hebben, omdat de kat in sommige gevallen misschien toch gezelliger bleek op de bank dan de man.
