Spring naar de content

De ideale partner is een hond

Lieve Pauline, 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Olga Kortz

De ideale partner is een kat, las ik gisteren. Jij had dat geschreven. Ik las het een paar keer opnieuw. Het was een leuk stuk.

Ik lag nog in bed. In een leeg bed. Sommige mensen zouden dat zielig voor mij vinden. Dat ik wakker word en dat het enige dat ik naast mij zie een stapel boeken is, op de plek waar zich in het meest geaccepteerde scenario een man bevindt. Zoals bij jou. Ik heb tijden gekend dat er wel degelijk iemand naast mij in slaap viel. Naast mij wakker werd. En dat jaren achter elkaar. Altijd dezelfde persoon. Sommige mensen worden rustig van dat idee. Ik werd tamelijk onrustig van dat idee. Ik lijd aan de nieuwe welvaartsziekte FOMO. Fear of missing out. Ik leed daar al aan voordat deze term gebezigd werd. Daarnaast heb ik een hekel aan samen slapen. Ik slaap dan niet. Ik luister naar de ademhaling van de ander. Ik draai met hem mee als hij zich omdraait terwijl ik mezelf vragen stel. Al met al kun je zeggen dat ik ongeschikt ben voor een liefdesrelatie. Ik negeer die vaststelling maar. Je geeft wat en je neemt wat in het leven.

De poedel
Toen de relatie met mijn grote liefde op de helft zat, namen wij een hond. Mijn grote liefde en ik zijn allergisch voor katten, en eigenlijk ook voor honden, dus we kwamen al snel bij de poedel terecht. Mensen die groter wonen nemen dan een labradoodle. Als mensen aan ze vragen ‘waarom een labradoodle?’, vertellen ze dat ze allergisch zijn. De labradoodle is een kruising tussen een labrador en een poedel. Poedels hebben een andere vacht, waar men doorgaans niet allergisch voor is. Niemand stelt hen dan de vraag ‘waarom niet gewoon een poedel?’. Blijkbaar, lieve Pauline, is het algemeen bekend dat je geen poedel neemt. Wij namen een poedel.

De verantwoordelijkheid van een kind
Voor die tijd dacht ik lichtzinnig over kinderen. Ik zag dat snel gebeuren. Zoals bij jou. Dan was het leven pas echt geslaagd. Vanaf het moment dat de poedel in huis was, wist ik dat het nog heel lang ging duren voordat er kinderen zouden komen. Vanwege de verantwoordelijkheid. De kinderen zijn er nooit gekomen en de grote liefde was uiteindelijk ook vetrokken. Ik sliep weer alleen. De poedel pendelde tussen onze huizen. We waren van hem gaan houden en hielden nog te veel van elkaar om de hond geheel op te eisen. De poedel werd ons kind. Van gescheiden ouders. Mijn leven dreigde op een mislukking uit te draaien.

Omgangsregeling
Een nieuwe fase brak aan. Ik stond er alleen voor. De helft van de tijd had ik de poedel aan mijn zij natuurlijk. Daar heb ik steun aan gehad. Zoals anderen steun aan hun kinderen hebben. Zoals jij. Ik leerde nieuwe mannen kennen. De poedel maakte het makkelijker een schifting te maken. Zagen ze niet hoeveel humor mijn hond had? Dan hoefden ze niet eens te blijven logeren. De poedel was een fijn instrument, maar uiteindelijk besloot ik er afstand van te doen. Ik wilde niet nog jaren in een omgangsregeling verwikkeld zijn. De poedel vertrok naar mijn grote liefde. Ik nam een nieuwe hond. Als alleenstaande vrouw. Of meisje. Ik ben 27, ben je dan een vrouw of nog een meisje? Of is dat niet leeftijds- maar situatiegebonden? Ik denk dat jij dit beter weet dan ik.

Ik vond dat nogal wat, zo’n aanschaf alleen, maar ik was tot de conclusie gekomen dat de ideale partner een kind is. En het ideale kind een hond, vanwege de verantwoordelijkheid. Ik hoef denk ik niet alle goede eigenschappen van de hond op te sommen. Je doorzagen over luiers, flesjes, rompertjes versus droge brokken en af en toe een mergpijpje.

De bekentenis
Dit weekend liep ik iemand tegen het lijf. Zoals iedereen met tatoeages en kinderen weet, komt er een moment waarop je het moet gaan vertellen.
Neem een vriend, zei hij, toen ik vertelde over mijn hond. Ik was beledigd maar liet niets merken.
Wil je kinderen? vroeg hij.
Ooit, zei ik.
Ooit? Zei hij. Je mag wel opschieten. Zeker als je er drie wil. Dan ben je al bijna te laat.
Hij wilde er drie.
Ik neem er gewoon nog twee honden bij, zei ik toen.

De ideale partner is een hond
Ik heb niets meer van hem vernomen. Zoals ik van alle anderen uiteindelijk niets meer verneem. Mijn hond blijft mij daarentegen trouw. De ideale partner is een kind. Het ideale kind is een hond, of in jouw geval: een kat. Er bestaan verschillen tussen honden en katten, in mate van zorg, maar het principe blijft min of meer hetzelfde.

Kortom, ik weet dat jij kinderen en een partner hebt, maar houd voor de zekerheid dat dier nog maar even aan. Je weet nooit wat het leven nog voor ons in petto heeft.

Liefs,

OK