Zeg je het, als iemand uit zijn mond stinkt?
Op Twitter valt iemand over het achterwerk van een mollige vrouw. Of eigenlijk meer over het feit dat je haar gekleurde onderbroek door haar witte broek heen ziet schijnen. Niet charmant.
Ik denk dat er jaarlijks veel mensen vallen over witte broeken waar onderbroeken doorheen schijnen. Je moet wel ontzettend knappe billen hebben, om een doorschijnende witte broek te kunnen dragen zonder dat het storend is. Waarom heeft niemand die mevrouw even gewaarschuwd? – vraagt de twitteraar zich af.
Andere billen
Dat is nu juist het probleem. Laten we de vrouw van middelbare leeftijd met mollige billen in de doorschijnende witte broek in gedachten nemen. Wie had haar in godsnaam hiervoor kunnen waarschuwen?
Haar man niet. “Euh, schat, je billen zijn een beetje te dik en te lelijk en er zitten te veel putjes op om nog zo’n linnen, witte broek te kunnen dragen, zeker met die oranje onderbroek eronder loop je nogal voor lul…”
Dan kan hij zijn koffers pakken.
Waarschijnlijk heeft hij in plaats daarvan gezegd, toen zij hem vroeg of haar billen niet te dik waren voor die broek: “Je ziet er prachtig uit hoor.” En heeft hij zich vlug omgedraaid, hopende dat ze niet zou ontdekken dat hij loog. Het zou ook kunnen dat hij al jaren niet meer echt naar haar kijkt, zeker niet meer naar haar billen sinds daar putjes in zitten, dus dat het hem niet eens meer opvalt.
Liever kijkt hij tegenwoordig naar billen van andere vrouwen. Misschien loopt hij inmiddels zelf met een onsexy pens, stinkt hij wel eens een beetje en vindt hij het prettig dat zijn eigen, vertrouwde vrouwtje ook niet miss Nederland is, maar gewoon Willeke. Door hevig gebrek aan aandacht binnen hun huwelijk, kan het de vrouw eigenlijk weinig meer schelen hoe ze erbij loopt. Ze kiest wat ze lekker vindt zitten – de witte broek bijvoorbeeld, want de stof is zo lekker dun en luchtig.
Onvriendelijke dingen
Haar kinderen hadden haar kunnen waarschuwen? Die roepen wel eens: “Mama je bent te dik!” Of “Mama, niet die broek aandoen, die is lelijk!” Maar haar kinderen neemt ze dus echt niet serieus. Die zeggen alleen maar onvriendelijke dingen, over alles eigenlijk. En die dragen zelf kleren uit een héél andere eeuw, waar zij niets van begrijpt. Of: zij zeggen ook niks. Omdat ze wel iets beters te doen hebben dan mama van kledingadviezen voorzien.
Verder staat zo’n beetje iedereen te ver van deze mevrouw af, om zoiets te kunnen zeggen.
Beter zwijgen
Het is heel precair namelijk. Wanneer zeg je zoiets? Tegen vrienden? De meeste mensen zullen roepen dat ze het natúúrlijk zouden zeggen, tegen je beste vriend, je zus of broer. Maar is dat écht zo? Als je heel eerlijk bent: hoe vaak heb je het verzwegen? Heb je niét gezegd: “Lieverd, je mascara is uitgelopen!” of “Er zit lippenstift op je tand.” Hoe vaak heb je gedacht: ze komt er zo zelf wel achter, als ze in de spiegel kijkt? Hoe vaak heb je een tepel gezien boven een zwempak, een stukje schaamhaar, of inkijk op de fiets en ben je er maar van weggelopen of heb je je omgedraaid, om een confronterende situatie te ontwijken? Of was je misschien stiekem blij: oh gelukkig, jij hebt dat ook wel eens, ik ben niet de enige.
Opgelucht. Of vond je het wel sexy. Of grappig.
Hoe vaak heb je om de hete brij heen gedraaid als je een outfit of kledingstuk van een vriend of vriendin écht niet mooi vond? Dacht je niet liever: nouja, laat maar? En zeg je het, als een collega lange, zwarte haren op haar benen laat staan, en je dat niet mooi vindt?
En hoe vaak komt u iemand tegen, waarvan u echt veel houdt, die een klein beetje uit zijn mond stinkt? En hoe vaak hebt u dat niét uitgesproken?
Misschien is dat maar beter zo.
