De laatste dag in Ponypark Het Zandpad in Utrecht
Woensdagochtend 11 uur. Nietsvermoedend ga ik een klein stukje hardlopen. Zoals gewoonlijk laat ik mijn zintuigen zoveel mogelijk thuis. Mijn ogen lensloos en mijn oren bedekt met een grote blauwe koptelefoon.
Ik zie mij genoodzaakt om een andere route te lopen dan gebruikelijk. Om irrelevante redenen staat mijn fiets in Zuilen, dus ik besluit vanuit Overvecht langs de Vecht in die richting te lopen. Daar kan ik dan mijn fiets pakken en die zo weer veilig thuisbrengen.
Na tien minuten veelal in mijn eigen gedachtewereld rond te hebben gehobbeld, besef ik me plotseling dat ik op Het Zandpad ben beland. Ik heb gehoord dat mannen en vrouwen vaker op een dergelijke manier op het Zandpad belanden, maar voor mij is het nieuw.
Drukker dan Ponypark Slagharen
Halverwege de botenparade, besef ik dat het hier drukker moet zijn dan in Ponypark Slagharen. Aan de gesloten gordijnen te zien, zitten bijna alle attracties vol en nog steeds cirkelen er zeker twaalf auto’s als aasgieren voor de bootjes. Niet alle bezoekers lijken participanten. Sommigen kijken liever en eten gezellig een ijsje aan de overkant van de weg.
Aan het einde van het Zandpad is er nog een raampje vrij. Een man, gewapend met een tennisracket, loopt doelgericht van zijn auto naar de deur. Als vrouw zou ik zenuwachtig worden van zo’n racket, maar het gemiddelde racket op het Zandpad is natuurlijk geen slagwapen maar een excuusracket.
Historische gebeurtenis
Als ik de brug oversteek naar de veilige kant van de Vecht, draai ik me nog eens om. Ik voel me verward en gedesoriënteerd. Dus dit is hoe zomervakantie aan de Vecht eruit ziet? Je weet het van de IKEA en de Efteling, maar ik wil niet weten hoe het er hier op Tweede Paasdag aan toe gaat.
Bijna heb ik deze nieuwe realiteit geaccepteerd als ik ‘s avonds het laatste nieuws bekijk: ‘Ramen Utrecht moeten dicht’. Verrukt realiseer ik me dat ik getuige ben geweest van een historische gebeurtenis. Dit was geen normale dag in het leven van de raamprostitutie. Dit was het afscheid van boten zoals we boten kennen onder de Rode Brug. Trouwe klanten die nog één laatste maal hun kleine stukje geluk beleven. Morgen is Ponypark het Zandpad dicht.
Dit artikel verscheen eerder op antisleur.nl. Silvie Kamphuis (1985) studeerde Rechten, maar besloot liever de wereld rond te reizen. Ze schreef in 2011-2012 een boek over haar vaders onderzoek naar neergestorte vliegtuigen in de Tweede Wereldoorlog en besloot te blijven schrijven. Een blog op diverse websites, reisverhalen voor intwildeweg.nl en het eerste deel van een roman. Ze houdt van doelloos reizen en dwalen, maar kan nergens naar toe zonder muziek.
