Conclusies over Vogelaarwijken zijn voorbarig
De Volkskrant kopt vandaag dat de aanpak van de Vogelaarwijken is mislukt. Die conclusie baseert de krant op een rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau dat overigens zelf niet verder komt dan dat de aanpak geen meetbare resultaten heeft opgeleverd.
Dat is iets heel anders. Wat de Volkskrant ervan maakt – ‘mislukt’ – doet me denken aan die goeie oude tijd toen minister Vogelaar in een collectieve karaktermoord met de grond gelijk werd gemaakt en uiteindelijk in een achterkamertjesgesprek met Wouter Bos tot aftreden werd gedwongen.
Destijds werkte ik bij het Centraal Bureau voor de Statistiek en daar hadden we beide bewindslieden tijdens presentaties van publicaties op hun terrein over de vloer. Ella Vogelaar voelde zich toen al gedwongen om de achteringang te nemen, de mediahectiek rond haar toen nog mogelijke aftreden had aan de voordeur al groteske vormen aangenomen.
Toen ik de volgende dag de verslagen in de media las wist ik niet wat ik zag, de journalisten hadden een heel andere minister gehoord en gezien dan ik. En ik zat toch echt naast haar.
Vogelaar-bashen
Het Vogelaar-bashen gaat dus nog even door en is voorbarig. Wie in een grote stad woont hoeft alleen maar bij zichzelf te rade te gaan. Verandert het denken over een bepaalde wijk in een paar jaar? Als u in termen van een no go-area denkt over een wijk, is het dan voorstelbaar dat u er een paar jaar later woont? De Vogelaarplannen kregen vorm in 2008, toen er ook de middelen voor vrij werden gemaakt.
Het SCP stelt nu dat er geen significante veranderingen kunnen worden waargenomen vergeleken met wijken die niet onder de aanpak vielen. En daarin schuilt volgens de Volkskrant de mislukking. Eerlijk gezegd zou ik het eerder een succes willen noemen want de gemeten periode valt naadloos samen met de grootste naoorlogse crisis. Dan zou je denken dat zo’n zwakke wijk verder verpaupert en dat is niet gebeurd.
Vooringenomen domheid
Een deel van de aanpak behelsde de sloop van goedkope huurwoningen en de bouw van koopwoningen. Het idee was dat die koopwoningen een andere, betere bevolkingssamenstelling zouden veroorzaken. Kennelijk is dat de Volkskrant ook ontgaan: dat we in dezelfde periode een malaise op de markt voor koopwoningen meemaken die ongekend is.
Het succes van de Vogelaarwijken is er pas als mensen eruit en naartoe verhuizen, dat was de gedachte. Dit soort processen is een kwestie van veranderende perceptie. Je denkt dat je toekomst er wel of juist niet meer ligt. Hoewel bedacht in 2008 is de uitvoering van de plannen pas een paar jaar gevorderd, onder de slechtst denkbare omstandigheden.
Concluderen dat ze zijn mislukt getuigt – in elk geval op dit moment – van een stuitende vooringenomen domheid. Daarmee is niet gezegd dat ze zijn geslaagd, ook zo’n conclusie zou ik voorbarig hebben gevonden. Laten we over een jaar of tien nog eens kijken, dat lijkt me een beter tempo.
