Spring naar de content

De tragische dood van Schotlands beste voetballer aller tijden

11 juni 1957 in het Schotse stadje Gateshead. Zonnig, kalm weer.Langs de spoorlijn scharrelen twee treinspotters. Rustige mannen. Ze komen hier wel vaker samen. Treinen kijken en zwijgen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Dan, rond het middaguur, zien de twee mannen een derde man op hen toelopen. De man zwalkt. Ze horen hoe hij in zichzelf praat, hoe hij schreeuwt, huilt.
Af en toe blijft de man staan en trapt met zijn kapotte schoenen tegen het ijzer van de rails.
‘Ik ken hem,’ zegt de ene treinspotter tegen de andere.
‘Ik ook,’ zegt de ander.

The wee scottish lad
Er was eigenlijk niemand in Gateshead die Hugh Kilpatrick Gallagher niet kende. Hugh Gallagher, Schotlands beste voetballer aller tijden.
624 wedstrijden, 463 doelpunten.
In z’n eerste negen wedstrijden in de Premier League, voor Aston Villa: 19 goals.
143 goals in 174 potjes voor Newcastle United.
FA Cup-winnaar.
Kleine Hugh Gallagher, in Newcastle was hij zelfs zo beroemd dat de fans op Saint James’ Park een liedje zongen, een liedje speciaal voor hem. Het ging zo.

Do ye ken Hughie Gallacher the wee scots lad
The best centre forward Newcastle ever had.
If he doesn’t score a goal
then we’ll put him on the dole,
and wu’ll send him back to Scotland where he came from.

Een stenen asbak
Buiten het veld ging het minder voorspoedig met Hughie Gallagher. Hij trouwde op z’n zeventiende met Annie, een meisje dat hij in de mijn had leren kennen.
Ze kregen twee kinderen – Hugh junior stierf kort voor z’n eerste verjaardag. Dat verdriet zou het leven van Annie en Hugh Kilpatrick voor altijd van een rouwrand voorzien.
Het begin van de Tweede Wereldoorlog betekende het einde van Hughs voetbalcarrière.
Hij begon te drinken, ging failliet en werd tot zijn dood onderhouden door zijn familie.
Toen hij op een meiavond weer eens dronken thuis kwam, vond hij zijn puberzoon Mattie achter de krant.

Mattie reageerde niet toen zijn vader binnenkwam. Zelfs de krant knisperde niet. Daarop ontstak Hugh in een blinde, door sloten alcohol aangewakkerde woede en wierp een stenen asbak in de richting van de uitgevouwen krant.
Het volgende moment zag hij hoe zijn zoon die verbijsterd zijn hand over zijn hoofd veegde en hem vervolgens bebloed voor z’n vaders ogen hield.

Het was de laatste keer dat Hugh Gallagher zijn enig overgebleven kind zou zien. Vanaf dat moment zwierf hij door de straten van Gateshead.
De schaamte voor de mishandeling van zijn zoon had zijn hele wezen overgenomen. Op 12 juni 1957 zou hij moeten voorkomen voor de rechtbank. Aanklacht: mishandeling van zijn enige zoon, Mattie Gallagher.

Sorry
In de verte nadert de exprestrein Londen-Edinburgh van 12:08. Vlak voordat de trein de mannen met donderend geraas zal passeren, loopt de huilende man langs de twee anderen. Zijn gezicht is verwrongen tot een glimlach, een grijns die je nog het best ‘verontschuldigend’ zou kunnen noemen.
‘Sorry,’ mompelt hij.
En dan wandelt Hugh Kilpatrick Gallagher zonder aarzelen de rails op.