Wat een zegen: Elbert Dijkgraaf kan niet rekenen
Enige jaloezie tegenover SGP’ers is mij niet vreemd. Jaloezie is een zonde, ik weet het. Maar het lijkt me heerlijk om nooit te twijfelen aan de zinloosheid van het bestaan. God heeft met alles een bedoeling en zo is het bestaan nooit zinloos.
Dat betekent niet dat het aardse bestaan van de gereformeerde medemens altijd over rozen gaat. In een interview met Trouw zei SGP-Kamerlid Elbert Dijkgraaf dat je soms teleurgesteld kunt raken over het feit dat je als kleine partij weinig grote successen kunt boeken. Hij ervaart vooral teleurstellingen omtrent debatten over euthanasie, abortus en zondagssluiting, onderwerpen waarbij de SGP het ene dappere dorpje is dat stand blijft houden.
Groot huis en dure auto
Ik heb met Dijkgraaf te doen. Gereformeerde politiek bedrijven tegen de liberale klippen op lijkt mij een Sisyphus-beproeving. En dan te bedenken dat hij aanvankelijk geen politicus wilde worden. Dijkgraaf verliet het ouderlijk huis voor een opleiding tot registeraccountant. In zijn ogen destijds de snelste weg naar een groot huis en een dure auto. Een weinig christelijke opvatting, al moet gezegd worden dat het gemiddelde SGP-gezin de nodige slaapkamers nodig heeft.
Dijkgraaf was echter geen goede rekenaar en hield de studie voor gezien om zich later met de politiek te bemoeien. Een keuze die af en toe dus zwaar valt. Gelukkig heeft Dijkgraaf een manier gevonden om stoom af te blazen na pittige debatten. Op de terugweg zet hij in zijn auto keihard muziek aan. Momenteel, zo vertelt het Kamerlid, zijn de Wilhelmuscoupletten van het Urker Mannenkoor zijn favoriet. Het beeld van dat vrome koppie boven het stuur dat meeblèrt met mannen in traditionele visserskledij is verschrikkelijk grappig.
Onbetaalbare beelden
Dijkgraafs buren die op een zwoele zomeravond in de verte een chassis horen trillen en denken “Ha, komende zondag kunnen we gewoon weer winkelen”. Dat hij zijn middenklasser met het geluid op standje gehoorschade de straat instuurt terwijl buurtgenoten met de lippen lichtjes gebold hun hand zachtjes op en neer laten gaan om aan te geven ‘dat het wat zachter mag’. Dat vind ik onbetaalbare beelden.
Gelukkig zal de brave burgerman Dijkgraaf gehoor geven aan zijn buren. Met dank aan God. Als registeraccountant was hij ongetwijfeld een bonusbeluste boef geweest. Woonachtig in Het Gooi, rijdend in een Hummer en nippend aan de Chablis in Zuid-Frankrijk. Waarom ik dat denk? Omdat Dijkgraafs favoriete boek Ayn Rand’s Atlas Shrugged is, de bijbel voor hardvochtige kapitalisten. In de filosofie van Rand bestaan vriendendiensten en onbaatzuchtigheid niet.
Verpersoonlijking van het harde kapitalisme
Het boek van Rand is in de Verenigde Staten het populairste boek na de Bijbel. Met zijn conservatieve ethische opvattingen en voorliefde voor hard kapitalisme verpersoonlijkt Dijkgraaf welhaast de Verenigde Staten. Maar godzijdank is het Kamerlid voorzien van een dun vernis van Hollandse zuinigheid. Zijn luxe reikt niet verder dan een middenklasser (vast een Lexus of een Skoda) met extra opties en een goede geluidsinstallatie. Nog nooit was ik zo blij dat een parlementariër niet kan rekenen.
