Hoe de tranen van Giel Beelen het programma van Westerpop bepaalden
Hoewel het de thuisbasis is van ’s lands grootste concertorganisator, kan je bezwaarlijk beweren dat Delft het kloppend hart van de muziekwereld is. Het enige poppodium in de stad deed het financieel nog slechter dan Griekenland en is recent failliet verklaard. Het stelde toen al niet zo veel meer voor. De laatste keer dat ik er was, hingen er opgepompte dolfijnen aan het plafond en opgepompte mannen aan de bar.
Slechts één keer per jaar is het feest voor muziekminnend Delft. In het laatste weekend van augustus vindt Westerpop plaats. Wie dat wist, is of een inwoner van Delft, of werkzaam in de muziek. Westerpop is onder festivals wat VVSB uit Noordwijkerhout is onder voetbalclubs. Pierre Heijnen onder Kamerleden. Barbabientje onder tekenfilmfiguren. Kortom, niet buitengewoon toonaangevend.
Dat hoeft ook helemaal niet. De line-up bestaat elk jaar uit een paar bekende Nederlandse acts, een handvol buitenlandse bandjes dat internationaal voet aan de grond probeert te krijgen en dus voordelig geboekt kan worden, en wat lokaal talent. Als je er toch woont en je hebt niets te doen, is het helemaal geen schande om daar gezien te worden.
De schuld van Giel Beelen
Dit jaar leek het festival wederom stilletjes voorbij te gaan, even memorabel als een bezoek aan je eigen toilet. Tot gisteren een opmerkelijk bericht de wereld in werd geslingerd. De organisatie liet weten dat er dit jaar bewust geen singer-songwriters zijn geboekt. En dat is de schuld van Giel Beelen.
Programmeur René Steijger, een man met een cowboyhoed, meent dat het genre lijdt aan een overkill. Dat wijt hij aan De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Hij zegt erover: ‘Bij het zien van deze huiltelevisie brak mijn klomp, tijdens het kromtrekken van mijn tenen.’ Hij verwacht dat het publiek er binnenkort ook klaar mee is en dat men liever wil genieten van muziek met meer dynamiek.
Vrij absurd
Er valt veel af te dingen op de uitspraken van Steijger. De dynamiek, de verhouding tussen harde en zachte passages, is bij de veel singer-songwriters juist groter dan bij de meeste bands die op het affiche van Westerpop staan. Op dat affiche staat onder meer Wolf In Loveland, wat eigenlijk gewoon een singer-songwriter is. Het is tot slot vrij absurd dat iemand die Chef’Special, De Kraaien en Handsome Poets boekt, het woord overkill in de mond neemt.
Maar toch. Wie weet heeft Steijger wel gelijk. Dan blijken Giels tranen van zoutzuur en branden ze onherstelbare gaten in het sparrenhout van elke gitaar. Dan is De Beste Singer-Songwriter van Nederland een paard van Troje, een parasiet die van binnenuit het hele genre opvreet, totdat er niets meer over is dan een lege gitaarhoes met een 3FM-logo erop, die op het kerkhof naast dubstep zal wegrotten in de zompige bodem der vergetelheid.
Maar waarschijnlijk valt dat allemaal wel mee en is het gewoon een brutale promostunt van Westerpop om een keer aandacht buiten de regio Delft te verkrijgen. Dat is ze dan bij dezen gelukt.
