Hip alleen uit eten in restaurant ‘Eenmaal’? Nee, bedankt.
Misschien flauw, maar als groot sympathisant van alleen uit eten gaan heb ik ernstige bezwaren tegen georganiséérd alleen uit eten gaan.
Dit weekend wordt voor de tweede keer in Amsterdam ‘Eenmaal’ geopend – het eerste eenpersoonsrestaurant ter wereld. Initiatief van Ontwerpstudio Marina van Goor en branding agency Vandejong.
Het pop-uprestaurant is ingericht op solitaire eters. Eenpersoonstafels. Het idee is, zeggen de bedenkers, ‘het maatschappelijke taboe op alleen uit eten gaan op te heffen’. De eerste editie was volledig uitverkocht.
De snobistische fan
Met bezwaren tegen een op zich sympathiek initiatief als dit klink je al snel als de snobistische fan die diep teleurgesteld is wanneer zijn obscure lievelingsband plotseling wordt opgepikt door de massa. De exclusiviteit is eraf. De fan kan zich niet meer beroepen op zijn originele, gedistingeerde smaak.
Wat hem nu nog rest zijn treurige pogingen om zich met terugwerkende kracht van de massa te onderscheiden. Ik kende ze al toen ze nog een andere drummer hadden. Ik heb hun eerste platen, en ook de demo’s van toen niemand ze nog kende.
Zo’n figuur wil je niet worden. Of eigenlijk: zo’n figuur zit altijd ergens in je, en die moet je zijn mond afplakken met duct tape, zodat van het verontwaardigde: ‘Ik deed het al toen niemand anders het deed’, alleen wat onverstaanbaar gemompel overblijft.
Iets hips
Toch is het lastig om enthousiast te worden over het eenpersoonsrestaurant. Misschien omdat alleen uit eten gaan opeens iets hips krijgt. Het hoort, in elk geval dit weekend, bij de leuke nieuwe dingen die je in Amsterdam kunt doen. Terwijl het juist zo prettig is dat alleen uit eten gaan daar helemaal niks mee te maken heeft, integendeel, het is asociaal en niet cool, terwijl het nog wel een zekere klasse heeft.
O, het kan zo perfect zijn: de voordelen van eten in een goed restaurant (goed eten, goede wijnen, zonder dat je daar zelf iets voor hebt hoeven doen, bediend worden, het korte, vriendelijke contact dat zich volgens voorspelbare formules afwikkelt), zonder de nadelen van sociaal contact (onderhoudend moeten zijn, stiltes moeten vermijden, moeten luisteren naar verhalen die je niets interesseren, jezelf onzin uit horen kramen en slechte grappen horen maken, je niet ongestoord kunnen overgeven aan je gedachten).
Het echte bezwaar
Maar dat alleen uit eten gaan dit weekend hoort bij de dingen die je gedaan moet hebben, bij het sociale leven in plaats van het asociale leven – dat is niet eens het echte bezwaar. Er ontbreekt iets anders, iets fundamentelers. Iets wat niet te maken heeft met de sociale status, met ‘maatschappelijke taboes’ die wel of niet opgeheven worden. Het grootste bezwaar tegen een restaurant compleet gevuld met solitaire eters? Je kunt er geen gesprekken afluisteren. Alleen uit eten gaan is vooral goed als je kan kijken en luisteren naar mensen die niet alleen zijn.
