Vijftig jaar cassettebandjes – en nu is het mooi geweest!
Toen ik jong was – of in ieder geval jonger dan nu, laten we zeggen: 27 jaar jonger, ik was dus vijf – maakte ik met wat kinderen uit de buurt radioprogramma’s die we opnamen met een taperecorder van Fisher Price. Als ik ooit een beroemd radiopresentator word, wat God verhoede, dan kan mijn autobiograaf gerust schrijven dat het er op jonge leeftijd al in zat.
Jaren later, tussen mijn tiende en achttiende ongeveer, nam ik nog steeds cassettebandjes op. Heel veel zelfs. Ik bespaarde honderden guldens door cd’s van vrienden te kopiëren. Dat was illegaal, maar er was toen nog zo veel geld in de scene dat niemand zich daar echt druk om maakte.
Random snippets
Ik tapete ook liedjes van de radio. Dat was het leukst. Je maakte je eigen bandjes die helemaal uniek waren. Omdat je altijd te laat op stop drukte, eindigen veel liedjes met een irritante jingle, of een overenthousiaste kreet van Erik de Zwart of Gijs Staverman. Aanvankelijk vond ik dat vervelend, maar al snel ging ik me hechten aan die vervuiling. Sterker nog, ik nam bewust random snippets op. Een half refreintje van een Drentse schlager. Een korzelige opmerking van Henk Kok als FC Groningen weer eens aan het verliezen was. Een scheet.
Hardcore Vibes van Dune werd voorafgegaan door een zin uit het ANP-bulletin. Dat was deze zin: ‘Tot nu toe heeft geen enkel ander land blauwhelmen aangeboden voor Srebrenica, aldus Voorhoeve.’ Het intro van Hardcore Vibes klinkt in mijn oren nooit als zomaar een serie bass drums.
Revolutionair
De cassette was een revolutionaire uitvinding: omdat je je eigen tapes kon samenstellen, werd muziekbeleving een stuk persoonlijker. Dankzij de walkman (1979) kon je de muziek van je keuze altijd en overal beluisteren. Muzikanten konden plotseling zelf hun muziek opnemen en verspreiden. De macht van labels werd kleiner. Er verschenen bootlegs op de zwarte markt van concerten waar je niet bij was geweest.
En toen kwamen de cd-r, de mp3, de iPod, de smartphone, Garageband, Spotify. Alle voordelen die het cassettebandje ooit had geboden, waren ingehaald door de tijd.
Vijftig jaar
Het cassettebandje bestaat deze week vijftig jaar. Hij viert het in het rusthuis voor afgedankte geluidsdragers. Hij is verzwakt. Kan de kaarsjes op zijn taart niet uitblazen. Zijn kaken hebben moeite met de zachte cake. Maar we zijn hem niet vergeten. Hij wordt aanstaande zaterdag internationaal (overigens niet in Nederland) geëerd op Cassette Store Day, een spin-off van het jaarlijkse Record Store Day. In platenwinkels kan je voorgespeelde cassettes kopen van onder meer Los Campesinos, Haim en Pulled Apart By Horses.
Stiekem is Cassette Store Day natuurlijk niets anders dan het tegen beter weten in ontkennen van de vooruitgang. Alsof je herpes behandelt met een aderlating. Natuurlijk zijn er freaks die prat gaan op het licht ruisende geluid van de tape. Als je lang genoeg zoekt, vind je vast ook wel iemand die zijn biefstuk het liefst in groene zeep bakt. Maar dat wil niet zeggen dat je daarmee de gouden formule voor een nieuw te openen restaurant in handen hebt.
Het is hoe dan ook een moedig initiatief. De liefhebberij druipt ervan af. Ik gun alle betrokkenen een succesvolle Cassette Store Day. Maar op een of andere manier wordt die wensgedachte in mijn hoofd steeds verdrongen door het intro van Hardcore Vibes.
