HP belt met: de privédetective
Wie beweert dat privédetectives alleen nog bestaan in soaps, heeft het mis. Als je ervan uitgaat dat het leven geen soap is, tenminste. Inmiddels heb ik genoeg anekdotes en ander bewijs verzameld die ondersteunen dat het leven erg veel overeenkomsten vertoont met Onderweg Naar Morgen. Voor de mensen aan de kust en op de eilanden lijkt het misschien meer op Goudkust. In de rijke dorpen speelt iedere dag een aflevering van GTST. In mijn beleving.
“Neem je zelf nooit als voorbeeld,” was het devies van een jongen die ik eens sprak. Hij ging zich toeleggen op de babymarkt. Van rompertjes tot melkpoeder tot games voor de iPad. Hij had zelf nog geen kinderen. Maar hij nam zichzelf ook niet als voorbeeld. Hij keek gewoon goed waar de gaten in de markt zaten. Weg van de navel staren.
Misschien is het leven dus geen soap. Heb ik dat ervan gemaakt. Zoek ik het zelfs op. Het zou kunnen. Maar er moeten heel normale dingen gebeuren, wil ik dat echt gaan geloven.
Telefoontje
Gisteren werd ik gebeld, door een onderdrukt nummer. Onderdrukte nummers neem ik niet op. Een onderdrukt nummer kan maar twee dingen betekenen: een telemarketeer, of, en dat is waarschijnlijker: een stalker in de gedaante van hijger of, als hij wat intelligenter is: telemarketeer.
Mijn voicemail werd ingesproken. Tot mijn grote verbazing had een rechercheur een boodschap achtergelaten. Het was geen normale rechercheur, hij werkte voor een bureau met een afkorting die normaal deurwaarders gebruiken. Tenminste, die associatie had ik. Maar dat zullen mijn huidige omstandigheden wel zijn. Ik belde de rechercheur terug. En bekeek de website van de instantie. “DMK is een door het ministerie van Justitie erkend particulier recherchebureau,” las ik. En vroeg me af wat er eigenlijk met die zin bedoeld werd. En ik las:
“Middels onderzoek kunnen de privédetectives van DMK de bezigheden van een partner nagaan, wanneer u die niet vertrouwd [sic] en bijvoorbeeld van vreemdgaan verdenkt.”
De soap leeft, wist ik opnieuw. Wat een spanning, en dan is het pas woensdag!
“U schrijft leuke stukjes,” zei de meneer aan de andere kant van de telefoon glijerig. Ik kon vaststellen dat de manier van praten van de privédetective niet veel verschilde van die van de telemarketeer. Ze moeten natuurlijk allebei iets hebben van degene met wie ze spreken.
“Dank u wel,” zei ik vol verwachting.
Maar de verwachtingen werden niet ingelost. Of ik wist waar mijn buurman uithing. Daar was al een hele tijd niets van vernomen. Het was van groot belang dat er contact gemaakt werd met deze man. Of ik misschien niet even op de deur zou willen kloppen. Of ik kon bevestigen dat hij er nog woonde. Ik was teleurgesteld. Waar waren de persoonlijke vragen? Waarom wilde hij niet weten waar ik maandagnacht zei te zijn geweest, maar werkelijk was? Waarom had hij geen bedenkingen bij het feit dat ik mijn pinpas al een week niet gebruikt heb? Waarom zou hij me niet confronteren met foto’s of geluidsopnamen met andere mannen dan met wie ik officieel op mijn adres sta ingeschreven? Wat een teleurstelling. Maar het was dan ook pas woensdag.
