Waarom mag Geert Wilders Alexander Pechtold eigenlijk geen miezerig mannetje noemen?
Volgens vele, overwegend beschaafde mensen ging Geert Wilders er bij de Algemene Beschouwingen met gestrekt been in. Hij noemde Alexander Pechtold onder meer een miezerig mannetje en reageerde zo op een in mijn ogen veel smeriger suggestie van Pechtold.
In beschaafde woorden suggereerde Pechtold dat Wilders een neonazi en een fascist was, omdat op een bijeenkomst waar Wilders sprak dat soort volk manifest aanwezig zou zijn geweest. Waarom had Wilders zich daar niet van gedistantieerd, zo was de vraag.
Dat deel van de sessie bekeek ik toevallig live en – zeker met de kennis die ik daarna nog opdeed – vind ik Wilders’ kwalificatie nogal mild. Die Pechtold is veel erger, het is veel meer dan miezerig.
Om te beginnen had Wilders zich al eerder gedistantieerd. Pechtold wist van niks. Alexander Pechtold verwarde een bepaald type vlaggetjes – de volgende dag dan ook prominent gedragen door alle PVV-fractieleden – met een heel ander vlaggetje, dat inderdaad nogal fout zou zijn geweest.
Als de aanwezigheid van foute types bij grote bijeenkomsten een reden moet zijn voor de organiserende partij om zich te distantiëren, dan wordt er – ik noem maar een voorbeeld – dit weekend niet meer gevoetbald. De jongens van Ajax, Feijenoord en PSV komen er simpelweg niet meer aan toe. Er worden geen dance-feesten meer georganiseerd, de treinen staan stil.
Veel te weinig aandacht was er wat mij betreft voor Pechtolds aanval op Wilders as such. Dit waren toch de Algemene Beschouwingen; moest het niet eerst en vooral dáár om gaan? En was Pechtold niet ook die man die in het geniep – zo mogen we toch wel aannemen – deze zomer de coalitie probeerde te paaien door D66’s steun aan te bieden in ruil voor een paar ministersposten? Hoe serieus is de oppositie van D66 te nemen als die partij achter de schermen een ménage à trois bekokstoofde?
Een van de redenen waarom ik niet van politiek houd, is de wijze waarop D66 die denkt te moeten bedrijven. De lijsttrekkers en fractievoorzitters zijn al jaren lang onberispelijk in het pak zittende gladpraters, keurig formulerend en daarom kennelijk deugend. Een partij van Alleen Maar Nette Mensen.
Maar onder dat dunne laagje is het lang zoeken naar relevante inhoud. En wie dat doet, moet vooral ook erg z’n rugdekking in de gaten houden.
Ten overvloede: ik heb niks met de PVV. En ook niet met een andere politieke partij.
