René Klijn een guilty pleasure? Eigenlijk best jammer
De Wereld Draait Door heeft een nieuwe muziekrubriek. Hij heet ‘guilty pleasures’, en dat zijn, zo leest Van Nieuwkerk voor vanaf zijn autocue, nummers waarvan je liever niet zegt dat je ze mooi vindt, omdat men – de smaakpolitie, je vrienden – je dan weleens minder serieus zou kunnen nemen. Het leuke is, wederom volgens de autocue, dat we er allemaal eentje hebben. Dat Gerdi Verbeet dit desgevraagd ontkent, doet daar natuurlijk niets aan af. Zes jaar Kamervoorzitter hebben neutraliteit tot haar tweede natuur gemaakt. Er is meer nodig dan een paar optredens als tafeldame om dat eruit te rammen.
In de nieuwe rubriek mogen bekende artiesten een eigen bewerking van hun guilty pleasure ten gehore brengen. Het idee kwam voort uit een item over de vijfentwintigste verjaardag van Sky Radio, door de autocue treffend samengevat als ‘verre van avontuurlijk’. Er zijn inmiddels twee afleveringen geweest. Beide keren sloeg de sfeer in de studio compleet om. Matthijs en zijn gasten beginnen ondeugend te lachen, als kinderen die zojuist een snoepje hebben gestolen. Wat allemaal natuurlijk zeer ironisch is in een show die je zonder al te veel fantasie het Sky Radio-liedje onder de televisieprogramma’s kan noemen.
Waylon
Het uitgangspunt van het item is dat de optredende artiesten zelf wel door de beugel der goede smaak kunnen. In de eerste aflevering ging de redactie hiermee direct de fout in door de overigens zeer sympathieke zanger Waylon uit te nodigen om een nummer van Kiss te coveren. Dat is alsof je een cavia vraagt om zijn favoriete WK-doelpunt aller tijden na te doen, maar dan beter. Niet dat ik Waylon met een cavia wil vergelijken. Cavia’s hoeven geen uur voor de spiegel te staan om eruit te zien alsof ze geen aandacht aan hun kapsel besteden. En vooruit, Waylon zingt een stuk beter dan de meeste cavia’s die ik ken, maar op de schaal van guilty staat hij op zijn best op gelijke hoogte met Kiss.
Maar goed, kinderziektes. Gisteren kwam de herkansing. Met de keuze voor Marien Dorleijn en Tessa Rose Jackson is weinig mis. De redactie had een paar liedjes klaargezet om het publiek in de stemming te brengen. Naast de foute deuntjes van Wes, Sabrina en Modern Talking toonden ze een fragment van Mister Blue van René Klijn.
Als dat een guilty pleasure is, dan is Sinterklaas een schoorsteenveger.
De schreeuw van De Leeuw
Wanneer je tv-programma’s van twintig jaar geleden terugkijkt, verbaas je je vooral over dingen die toen ‘blijkbaar’ normaal waren. De foute bloesjes die de mensen toen droegen. Een presentator met een veel te kleine bril waardoor de toch al niet geringe omvang van zijn hoofd extra wordt geaccentueerd. De enorm lange begintune, omdat het credo ‘tijd is geld’ nog niet tot Hilversum was doorgedrongen.
Wie de aflevering van De schreeuw van De Leeuw van 28 november 1992 terugkijkt, ziet dat allemaal niet. Je ziet Paul de Leeuw in topvorm, die precies de juiste sfeer weet te scheppen om met zijn gast René Klijn te praten over diens ziekte en aanstaande dood. Je voelt nog steeds het verdriet van toen. De woede om die zinloze aidsepidemie die in de jaren tachtig om zich heen greep in de homogemeenschap, terwijl de rest van Nederland ongemakkelijk de andere kant op keek. De Leeuw en Klijn beseffen dat hun vriendschap letterlijk ten dode is opgeschreven. “Eigenlijk jammer hè, dat het zo moet gaan,” zegt Klijn.
Vijf weken op 1
Later in de uitzending zingt hij Mister Blue, een cover van het jarentachtig-elektroduo Yazoo. In maart 1993 komt het nummer binnen in de top 40. Het staat vijf weken op 1 en wordt de best verkochte single van het jaar. Op 5 september van dat jaar overlijdt René Klijn aan de gevolgen van zijn ziekte.
Dat alles maakt Mister Blue heus niet het beste nummer aller tijden. Wel was het een krachtig symbool voor een tragische, verscheurende periode in een gemeenschap die zelfs in het o zo tolerante Nederland genegeerd en met de nek aangekeken werd. Dat mag allemaal heel politiek correct klinken, dat maakt het niet minder waar. Guilty pleasure? My – pun intended – ass.
Het is maar goed dat Klijn dit niet meer mee hoeft te maken. Al zou hij waarschijnlijk gezegd hebben: ‘Eigenlijk jammer, hè, dat het zo moet gaan.’
Dit was geen column, maar een bewerking van een liedje van Waylon.
