“Op dinsdag natuurlijk die vergadering met Jan en Els van het hoofdkantoor. Wat vonden we daarvan?”

“Ja, daaraan zie je dat ons bedrijf internationaal gezien eigenlijk nog maar bar weinig voorstelt. Jonge, talentvolle werknemers vertrekken steeds vroeger naar multinationals, zelfs als ze daar alleen maar een traineeship of zelfs een stage krijgen aangeboden. Wij blijven achter met werknemers die wel potentie hebben, maar veel te jong zijn om dit soort vergaderingen nu al te leiden.”

“Er zaten wel een paar prachtige opmerkingen tussen, Arno. Met name kort voor de lunch.”

“Dat zeg ik: die potentie is er wel, en iemand kan iets heel goeds zeggen over een bepaald thema, maar het is de kunst om dat een hele vergadering – en het liefst een hele werkdag – vol te houden.”

“Jongens, ik wil even naar de lunchpauze van woensdag.”

“On-voor-stel-baar.”

“Laten we even naar de beelden kijken.”

“Daar worden elementaire fouten gemaakt.”

“Voor het publiek is het leuk.”

“Voor het publiek is het prachtig.”

“Jongens, ik wil even naar de afdeling Sales.”

“Begint steeds beter te draaien. Je voelt dat er bepaalde patronen in die ploeg sluipen: telefoon pakken, nummer draaien, gesprek voeren, telefoon neerleggen, e-mail versturen; als je het ziet, is het heel makkelijk, maar doe het maar eens.”

“Ik denk dat ook hier geldt: makkelijk werken is het moeilijkste wat er is.”

“Maar het is toch wel bizar: de ene week zet Bram de lijnen uit, de volgende week Sonja en dan trekt Piet plotseling de leiding naar zich toe. Het lijkt wel alsof ze geen van allen leider willen zijn. Ronald?”

“Ik zie dat bij de Afdeling-Eindhoven veel minder. Daar wordt echt wat opgebouwd.”

“Hoe kun je dat nou zeggen, Ronald? De discipline ontbreekt volkomen – ik zie mensen die veertig minuten rookpauze nemen. Veer-tig mi-nu-ten! Daar moet een manager ingrijpen.”

“Je kunt wel zeggen dat vroeger alles beter was…”

“Dat is ook zo!”

“Maar we genieten wel elke week, met z’n allen. Het blijft iedere week weer boeiend.”

“Niet voor mensen die er verstand van hebben, Jack.”

“Even iets anders. Co, er is een vacature op de Klantenservice. Ben jij al gebeld?”

“Ik weet niet of ik nu, op mijn leeftijd, nog op de Klantenservice zou willen werken. Daar zou dan wel een mooi vast contract tegenover moeten staan.”

“Jij gaat niet voor een nul-urenverbintenis daar lekker de telefoon opnemen?”

“Die tijd heb ik gehad, Jack. Ik bemerk steeds meer dat de realisten het overnemen op de Afdeling Klantenservice. Er is geen tijd voor een mooi gesprek, er moet ‘gescoord’ worden, maakt niet uit hoe. Terwijl, ik wil vooruit service bieden. Anticiperen op de hulpvraag van de klant, proactief bezig zijn – ik weet niet of daar nog ruimte voor is.”

“Goed. Duidelijk. Ik wil naar de afdeling marketing. Zijn we tevreden?”

“Daar zitten mensen die het niveau niet aankunnen, mensen die je bij wijze van spreken bij PR nog niet zou kunnen gebruiken.”

“En ook hier weer: heel jong. Mensen willen zich vooral in de kijker spelen.”

“Wat logisch is, op een marketingafdeling. Of zie jij dat anders, Jan?”

“Het gaat om be-le-ving, Jack! Is er niet! Wordt niks! Weg ermee!”

“Oké. Helder. Nog iets anders: de ontwikkeling van Sandra de Jong. Die zie je met de week groeien.”

“Ja, sinds ze in feite een vrije rol binnen dat office management heeft gekregen, is zij echt een dragende kracht geworden. Ze verdeelt en heerst de laatste weken echt, in dat middenkader.”

“Is zij nu al klaar voor een managersfunctie?”

“Nee!”

“Ik denk het ook niet. Op termijn misschien wel, maar ze moet eerst eens tot de kerstvakantie stabiel presteren. Geen ATV-dagen en ook niet het verkeerde plakband bestellen, want dat soort fouten worden in het management – zelfs binnen een bedrijf als dit – afgestraft.”

“Hoe bedoel je: ‘zelfs binnen een bedrijf als dit‘?”

“Nou ja, het is toch een beetje een Mickey Mouse-bedrijf.”

“Wat wil je? Het is Disney Benelux.”

“Dat bedoel ik.”

“O.”