Wat ik doe bij een aardbeving
De Japanse hoofdstad Tokio is weer opgeschrikt door een aardbeving. Gebouwen stonden te schudden en de supersnelle treinen werden stilgelegd. In 2011 gebeurde het ook, toen met rampzalige gevolgen: een tsunami verwoestte de kernreactor in Fukushima.
Nieuwsbericht
Ik ben meerdere keren in Japan geweest, het is een van mijn lievelingsbestemmingen: maf, extravagant, hilarisch, lekker ver weg, en dan hebben we het nog niet over de sublieme keuken, de warme sake, en het feit dat men je met rust laat. Maar het bericht over de aardbeving deed me aan een andere reis denken, waarbij ik een aardbeving meemaakte en ondervond hoe eng het is als de aarde beweegt.
Tibet
Ik was in een bergdorp in Tibet en zat op mijn hotelkamer toen het gebouw begon te schudden. Mijn eerste gedachte was: schud het gebouw of ben ik gewoon draaierig? Hing dat schilderij net niet recht? Heb ik zo’n erge last van hoogteziekte? Pas toen mijn jasje van de kapstok viel, dacht ik aan de optie dat de aardkorst bewoog.
‘Earthquake, earthquake!’
Toen werd er al hard op de kamerdeur geklopt door de tolk met wie ik verplicht opgezadeld was door de Chinese regering en die nu in de deurpost ‘earthquake, earthquake!’ riep. Achter hem zag ik mensen via het trappenhuis met kinderen op hun arm naar beneden rennen. Ik graaide mijn handtas met paspoort erin mee, liep nog even terug om de kamersleutel van het bed af te pakken en stoof toen ook naar buiten.
Veel doden
Het regende keihard, en alle mensen stonden precies in het midden van de straat. De aarde bewoog intussen niet meer, maar we moesten van de moeder van de hoteleigenaar nog minimaal een uur in de stromende regen blijven staan omdat er naschokken konden komen. De volgende dag las ik dat er veel doden waren gevallen, dat er hele dorpen waren weggevaagd en dat er nog steeds werd gezocht naar overlevenden.
Angstaanjagend
Dat ik bij het schudden van de aarde eerst aan mezelf twijfelde, niet meteen dacht aan de krachten van moeder natuur en ook nog eens zonder enige noodzaak aan mijn kamersleutel dacht – het was allemaal even bizar. Mijn veel te trage vluchtgedrag en mijn veel te late begrip van de situatie vond ik behoorlijk angstaanjagend. Ik zou als nederig mens verder leven, beloofde ik mezelf daar in Tibet, al weet ik inmiddels dat dat extreem moeilijk is.
Reisjournalist Iris Hannema (1985) reist sinds 2008 schrijvend en fotograferend in haar eentje de wereld over. In februari 2014 debuteert zij bij De Arbeiderspers met ‘Miss yellow hair, hello!’ Als u wilt weten waar zij zich nu bevindt, kunt u haar volgen op Twitter.
