Spring naar de content

Bertram Koeleman leest: McCarthy, King en Ishiguro

Schrijvers lezen ook. Maar wat lezen ze eigenlijk? In navolging van Ernest Hemingway geven twintig vooraanstaande Nederlandse en Vlaamse literatoren een klein college literatuur. Wat moeten we absoluut gelezen hebben, en waarom? Deze week: Bertram Koeleman.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nick Muller

Boekhandelaar Bertram Koeleman (1979) debuteerde dit jaar als romancier met De huisvriend. Het boek werd lovend ontvangen. Het Parool: “De lol overheerst. En gelukkig maar. Koeleman schreef een zeer vermakelijk debuut.” En De Leesfabriek: “Van begin tot einde ben ik helemaal in de ban geweest van zijn manier van schrijven.

/Nachtkastje
Op mijn nachtkastje: Robert Galbraiths The Cuckoo’s Calling, Charles Portis’ True Grit, Donna Tartts Het puttertje en Jim Henson – The Biography van Brian Jay Jones.

/De Grote Drie
Wat zijn volgens u de drie beste boeken ooit geschreven, en waarom?

Moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk, om drie titels uit te kiezen: verschillende boeken maken op verschillende manieren indruk. Toch waag ik een poging.

> The Road, Cormac McCarthy (2006)
The Road van Cormac McCarthy moet zeker op deze lijst. De kale en tegelijk poëtische taal van McCarthy geeft zijn sombere, angstaanjagende verhaal enorme kracht. Een ramp die niet nader beschreven wordt heeft Amerika veranderd in een wasteland. Een naamloze man en zijn zoon zwerven over de snelwegen, op zoek naar voedsel en een plek om te schuilen. De laatste paragraaf, om er slechts een te citeren, is van een adembenemende schoonheid: “Once there were brook trout in the streams in the mountains. You could see them standing in the amber current where the white edges of their fins wimpled softly in the flow. They smelled of moss in your hand. Polished and muscular and torsonial. On their backs were vermiculate patterns that were maps of the world in its becoming. Maps and mazes. Of a thing which could not be put back. Not be made right again. In the deep glens where they lived all things were older than man and they hummed of mystery.”

> Salem’s Lot, Stephen King (1975)
Zo indrukwekkend als The Road eindigt, zo intrigerend is het begin van Stephen Kings Salem’s Lot: “Almost everyone thought the man and the boy were father and son.” Vanaf de mysterieuze proloog ontvouwt zich een verhaal dat wat mij betreft nog steeds een schoolvoorbeeld is van hoe je een roman schrijft. De structuur is doordacht, de spanning wordt op een werkelijk meesterlijke manier opgebouwd, en tegelijkertijd slaagt King erin een natuurgetrouw beeld te schetsen van een kleine gemeenschap in Maine en zijn inwoners. Het is een verhaal waarover je in het ideale geval helemaal niets weet als je het begint te lezen. Dus vermijdt de flaptekst en zoek niet op internet naar samenvattingen van de plot, want het grote ‘geheim’ van het boek wordt daar als algemeen bekend verondersteld.

> Never Let Me Go, Kazuo Ishiguro (2005)
Kazuo Ishiguro’s Never Let Me Go is ook zo’n roman waar je volledig blanco aan moet beginnen. Alleen op die manier heeft het boek maximale impact. Dit is de roman die  ik zelf geschreven zou willen hebben. Ishiguro neemt een excentriek en bizar gegeven als zijn uitgangspunt en werkt dat vervolgens uit op een manier die zowel vanzelfsprekend als noodlottig is. Extra knap is dat hij dit gegeven, dat zo uit een sciencefictionroman gehaald had kunnen worden, gebruikt om een diep doordacht statement te maken over wat het betekent om mens te zijn. Allemaal leven we met het idee dat ons leven eindig is, maar de manier waarop Ishiguro’s jonge hoofdpersonen met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd, is hartverscheurend en ijzingwekkend. Ook in dit geval geldt dus: niet eerst recensies lezen!

/De Grote Een
Net zoals het lastig is om maar drie titels uit te kiezen, is het zo goed als onmogelijk om één persoon aan te wijzen als de beste schrijver van de wereld. Maar aangezien ik met dat antwoord niet wegkom: Ian McEwan. Niet alleen slaagt hij er elke keer weer in om met een verrassend en totaal ander boek te komen, hij verenigt wat mij betreft de kwaliteiten waar elke schrijver aan zou moeten voldoen, namelijk: hij kan met volledige beheersing en prachtig taalgebruik een verslavend verhaal neerzetten.

/Leeslijst

Leeslijst Bertram Koeleman

Dit van kranten gescheurde portret van Bertram Koeleman (grote afbeelding) is exclusief voor deze rubriek vervaardigd door Anne Stolwijk (1989). Wilt u meer werk van Anne zien of dit portret aanschaffen? Kijk hier.

Volgende week: Christiaan Weijts.
_____

  Download deze gratis app om ons maandblad op uw tablet te lezen
  Volg HP/ De Tijd en Nick Muller op Twitter
  Volg HP/ De Tijd en Anne Stolwijk op Facebook

Onderwerpen