Spring naar de content

Hoe we contactgestoord worden van Google Glass

Mijn oma zat tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet. Op de vlucht voor de Gestapo deed ze er acht maanden over om van Amsterdam via België, Frankrijk, Spanje en Portugal naar Londen te vluchten, een enorme omweg die ze grotendeels te voet aflegde. Vorig jaar schreef ik haar verhaal op. Een paar maanden lang ging ik elke zondag naar haar toe en vroeg haar alles wat ik wilde weten over haar belevenissen tussen ’40 en ’45. Behalve langs mijn oma, ging ik ook naar allerlei archieven om een goed beeld te vormen van die tijd. Wat voor auto’s reden er door de straat? Hoe zag de kleding eruit? Wat voor gordijntjes hingen er voor de ramen? Reden mensen echt op fietsen met houten banden?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Carlijn Vis

In het Stadsarchief van Amsterdam vond ik films en foto’s uit oorlogstijd en in het Nationaal Archief in Den Haag mocht ik het verhoor inzien dat is opgetekend toen mijn oma na de reis van acht maanden in januari 1944 eindelijk in Engeland aankwam. Zelf heeft mijn oma nooit iets opgeschreven, geen dagboek bijgehouden, geen brieven bewaard, geen reisverslag achteraf. Niets.

Er waren momenten waarop ik haar stilletjes vervloekte. Ze had zo veel meegemaakt, waarom had ze daar nooit aantekeningen van gemaakt? Dat was nu zulk waardevol materiaal geweest voor het boek.

Voor mijn generatie komt daar een oplossing voor: Google Glass. Een bril met een ingebouwd scherm, camera en computertje. Je legt je leven vast terwijl je het leidt. Met de kinderen naar de speeltuin? Zeg tegen je bril ‘make a picture’ en het uitje wordt vastgelegd. Eenmalig in een ander bed geslapen? Je bril filmt de volgende dag je walk of shame en het filmpje stuur je zo door naar je vriendinnen. Waar is het dichtstbijzijnde benzinestation? Google Glass zoekt het voor je uit en navigeert je erheen, de route wordt geprojecteerd op het glas van de bril; de informatie staat praktisch op je netvlies.

Had mijn oma die bril maar tijdens de oorlog. Dan gaf ze me een aantal videobestanden en kon ik meteen beginnen met het verhaal, dat had me maanden research gescheeld. Toch ben ik blij dat het niet zo is gegaan, want dan had ik al die gesprekken met haar over de oorlog misschien niet gevoerd. Nu heb ik het verhaal van haar persoonlijk gehoord, juist omdat ik bij haar langs moest om informatie over die tijd los te peuteren.

Google Glass gaat ervoor zorgen dat wij nog minder met elkaar communiceren en meer op de techniek vertrouwen. In Londen iemand de weg vragen en met diegene in een pub belanden? Gaat niet meer gebeuren. Sta je bij de rugbywedstrijd van je zoontje? Grote kans dat je ondertussen De Wereld Draait Door op je bril projecteert. Niet echt sociaal voor je kind en ook niet voor de andere ouders langs het veld.

Techniek is cool, maar het moet niet zo ver gaan dat we contactgestoord worden. De talloze anekdotes die ik bij mijn oma op de bank met een goed glas wijn van haar zelf hoorde, had ik nooit willen missen. Aan het einde van het laatste interview zei ze: ‘Ik denk dat niemand mij nu beter kent dan jij’.

Onderwerpen