Biografie van het jaar: de memoires van Anchorman Ron Burgundy
Trend: karakters uit bekende films en tv-series ‘schrijven’ hun eigen boek. Laatste filmheld die zich aan een autobiografie waagt is Ron Burgundy, de nieuwslezer uit komedieklassieker Anchorman: The Legend of Ron Burgundy (2004) en Anchorman 2: The Legend Continues (vanaf 14 februari 2014 in de bioscoop).
Hiermee volgt Ron Burgundy andere fictionele karakters die échte boeken uitbrachten, zoals Hank Moody uit tv-hit Californication, die in 2009 debuteerde met de roman God Hates Us All, en Sterling’s Gold: Wit and Wisdom of an Ad Man van Mad Men-karakter Roger Sterling.
Liefhebbers van Anchorman, zelfs figuren die de film al een keer of vier hebben gezien (zoals, ahum, ondergetekende), weten niet veel van het privé-leven van Ron Burgundy. Ja, de nieuwslezer uit San Diago San Diego bezit veel boeken met een leren omslag en zijn appartement ruikt weldadig naar mahoniehout, hij houdt van zijn hond Baxter en heeft weleens last van opspelende optische illusies. Maar het verleden van de besnorde nieuwsman blijft duister.
Daarom is de autobiografie zo welkom. The New Yorker had de eerste voorpublicatie, over de jonge jaren van de nieuwslezer:
I knew from a very early age that I would be a News Anchorman. I had great hair, for one, which is 70 percent of the job. I also had the pipes. I was blessed with my father’s golden tones and melodious speaking voice. By the time I left Our Lady Queen of Chewbacca High I could read a document out loud from forty feet away without ever stumbling over a word. A photograph from shortly after my graduation shows me looking much the same way I do now. In fact at age eighteen I looked exactly as I do today. Women found me irresistible. They still do find me irresistible. It’s worth mentioning but not so important to the narrative at this moment. I mention stuff like that not for vanity’s sake but because it simply needs to be said. (Lees hier de hele voorpublicatie.)
Hierna volgden vele media met hoogtepunten uit de biografie. Ik gniffelde bij de verzameling van The Telegraph. Bij de classiest lines in GQ veranderde dit al in luid schaterlachen en snot op het scherm. Waarschuwing: dit is niet voor iedereen.
Tip: lees de volgende quotes uit het boek hardop voor met de zware stem van Ron Burgundy. En blijf serieus kijken. Lukt dit, dan is het boek niets voor u. Gaan we:
With the exception of people, places, situations and dialogue, I’m like a walking encyclopedia of facts.
Men say strange things before they are about to die of heatstroke. Our brains were like hot cream of barley soup. I confessed to both of them that I stole dinosaur bones from the Museum of Natural History in New York City. (That actually was true. I did steal those bones, but I needed them.)
I invented the Wonderbra and the Supersoaker on the same day.
In the end I didn’t need forty billion dollars. I gave most of it away. Some of it went to my favourite charities, Candy Canes for the World and Dolphins For Children. I gave about twenty billion to Iceland because I did feel in a way that I ruined their economy, and gosh darn it if that country just doesn’t intrigue the hell out of me.
For about a two-month period I rode a horse to work in San Diego. It was an ordeal. I would whisper stuff in that old gal’s ear every day but she never quite got the point. Finally, the traffic and honking, the fast food and always stuck being inside my office took their toll. I ended up dumping her on my friend Mac Davis for a few bucks, and wouldn’t you know it, that horse went on to win the Santa Anita Derby two years running and showed up in the movie The Wild Bunch!
I think everyone in the world took it for granted that I would not have the balls to write the book. I’ve got the balls, big hairy misshapen balls in a wrinkly sack. This book is a testament to my giant balls.
