In memoriam Kees Brusse: ‘Ik heb in mijn leven een immense woede gevoeld’
Vandaag overleed acteur Kees Brusse op 88-jarige leeftijd. Afgelopen zomer had Tom Rooduijn voor HP/De Tijd een openhartig gesprek met hem, over de oorlog, zijn vader die hem in de steek liet, en emoties die hem uiteindelijk hielpen beter te worden in zijn vak.
Een aantal mooie citaten uit dit interview:
Kees Brusse over zijn jeugd:
“Thuis hadden we vroeger een rode piano. Zo eentje met uitklapbare kandelaars. Ik kroop eronder als mijn moeder speelde en zag haar voeten op de pedalen. Op een dag werd die piano het huis uit getakeld. Wat ik mij nóg herinner als iets verschrikkelijks. Iets heel dierbaars, iets van moeder, werd zomaar bij ons weggehaald.”
“Op mijn zestiende ben ik het huis uit gevlucht. Ik zwierf rond in Amsterdam en wilde naar het toneel. Achteraf ben ik trots dat ik toen niet in duizend sloten tegelijk gelopen ben. Dat had heel makkelijk gekund. Ik zat veel in de kroegen op het Leidseplein, met veel vrouwen en drank. En die bekende dichters, waar ik bij wou horen.”
Over de relatie met zijn ouders:
“Ik kreeg uit de erfenis van mijn vader één kunstwerk, van een actrice achter haar make-uptafel, getekend door Isaac Israels. Maar in 1944 was de honger zo erg dat ik het doek bij een kunsthandelaar geruild heb voor een pakje boter – als het dat al was. Stom, maar dat deed je in de oorlog.”
“Ik heb er nooit aan getwijfeld een zoon van M.J. Brusse te zijn. Ik herken veel dingen van mijn vader in mijzelf. Mijn vader was heel zorgvuldig, hij wilde domweg iets goeds maken.”
“Ik heb in mijn leven een immense woede gevoeld. Al heb ik die in mijn privéleven nooit zo geuit, ik heb met die emoties gelukkig heel veel kunnen werken. Zo is kwaad zijn niet op één manier uit te beelden. Sommigen gillen, anderen worden juist heel stil. De achtergronden van emoties onderzoeken, dát was mijn vak.”
