Een ode aan de metro (in Teheran, Tokio, Rio en Moskou)
* ‘Besef dat het grote teken van een sigaret met een streep erdoor geen moderne kunst is, maar een rookverbod’.
* ’Wees behulpzaam, neem de bagage van een oude vrouw over en geef die boven aan de trap met een glimlach terug’.
* ‘Heb manieren, speel op warme dagen de ’pinguïn’ en houd je armen omlaag’.
Deze (en veel meer) adviezen staan in het nieuwe etiquetteboek met gedrags- en beleefheidsregels voor de Parijse metro. Het zette mij aan het denken. Over metro’s. Metro’s in het buitenland. Voor mij altijd weer een cultureel inkijkje in de echte-mensen-wereld; hier spot je de locals in hun natuurlijke habitat. Ook ik kijk semi-verveeld rond. Geplet tussen de forenzen in een veel te drukke coupé heb ik altijd weer het gevoel dat ik er even helemaal bij hoor.
Mijn 5 metro-favorieten: Teheran, Tokio, Moskou en Rio
Brandschoon = TOKIO (Japan)
Dit is het schoonste metrosysteem van de wereld: je kunt je sushi van de grond eten en de treinen rijden op de seconde op tijd. Let wel: zonder metrokaart (in het Engels!) ben je verloren. Het meest fascinerende zijn power-nappende Japanners in de metro. Ze zien er doodvermoeid uit, komen binnen, gaan zitten, vallen in slaap met hun nek in de meest oncomfortabele posities en worden wakker precies op het moment dat ze bij hun halte aankomen. Hoe doen ze dat toch?
Verassing = TEHERAN (Iran)
Het klinkt als een boevendorp, Teheran, maar ben je er, dan weet je niet wat je ziet: een doodgewone stad met doodgewone mensen, winkels, auto’s, reclameborden, besneeuwde bergen, fastfoodrestaurants en een prima metro. Je wílt in Teheran ook met de metro: het verkeer staat dag en nacht vast. Achterop de motortaxi is misschien sneller maar door de rijkunsten van de chauffeurs is de kans om onder de stadsbus te komen aanzienlijk.
Mooi = Moskou (Rusland)
De allermooiste van de wereld. De wagons zelf zijn niets bijzonders maar de metrostations van Moskou zijn bezienswaardigheden, ware musea. Sterker nog: Moskou vind ik ondergronds velen malen mooier dan bovengronds. Sommige stations liggen zo diep onder de grond dat je minutenlang op de roltrappen staat. Helaas snapte ik werkelijk de ballen van het metrosysteem, kon nergens een Engelse metrokaart vandaan toveren, de Moskovieten bleken niet bepaald bereid mij enige assistentie te verleren. Ik stapte daarom lukraak en op goed geluk in. Zo heb ik in de meest treurige buitenwijken de meest gore zelf gebrouwen wodka van dit universum gedronken bij families die ik niet verstond maar wel heel vriendelijk waren.
Vrouwvriendelijk = Rio de Janeiro
Zelfinzicht kan ik enorm waarderen. En ook al zijn de Brazilianen, terecht, blind van liefde over hun eigen thuisland, ze weten dat hun mannen af en toe te enthousiast kunnen zijn. En daarom zijn er in de spitsuren van Rio aparte vrouwencoupés, women only!, en mogen de Braziliaanse mannen lekker een stuk verderop met hun kruis ergens tegenaan duwen. Waarschuwing: buiten heerlijk dertig tropische graden maar metro’s zijn ijs- en ijskoud. Trui mee!
