Waarom het onmogelijk is een sobere Kerst te vieren
Crisis, milieuvervuiling, oorlog – met Kerst is alles net even erger dan anders, en dat zullen we weten ook. De gewetenssussers vliegen je om de oren. Op social media bijvoorbeeld rukt ineens de verantwoorde kerstboom op. Zoals de ‘boekenboom’, een kerstboom van op elkaar gestapelde boeken. Het bovenste boek speelt piek en prijkt derhalve als enige rechtop op de stapel.
Drie ezelinnen en een verwarde ezel
Het dient aanbeveling hiervoor een passende titel te nemen. Dus niet: Het leven is kut van Joost Zwickshoek of Jezus is een aansteller met een jurk aan, van J.C van Geel. Beter is: Drie ezelinnen en een verwarde ezel, van J.L. Vroomshoop of Truike spint een borstrok voor de winter van W.L Koudemondt. Beide titels zijn volop verkrijgbaar in de betere kringloopwinkel. Daar waar nog echte boeken worden verkocht. Boeken die ergens over gaan. Dus niet de slappe hap die tegenwoordig bij zogenaamde chique uitgeverijen verschijnt met titels als: Mijn leven als straathoer (waarin Joke vertelt hoe ze als keurige huisvrouw in de gedwongen prostitutie belandde), Bittere tongriem (waarin Ans verslag doet van een onvrijwillige sm-relatie) of Het grote graaien (het langverwachte vervolg op Mijn leven als straathoe , waarin Joke verliefd wordt op Fons, een bankdirecteur die haar aan haar klompvoeten letterlijk uit de prostitutie trekt).
Kerstcorrect
Dit jaar wilde ik er een sobere Kerst van maken. Ik heb een heftig jaar achter de rug en het leek mij tijd voor contemplatie. Dit klinkt op feestjes nergens naar, dus riep ik heel kerstcorrect dat ik al die overconsumptie zat was terwijl er kinderen stierven van de honger, er oorlog bestond, Gordon of het hart van Albert Verlinde, als een huiler op een verlaten strand. (Ik weet wat je doormaakt, Albert, bij mij gaan mannen, op mijn huidige lief na gelukkig, ook altijd vreemd. Wij zijn gewoon te lief en goedgelovig, jongen, dan krijg je dat…)
Een sobere Kerst dus. Er was echter één ‘probleem’: mijn dochter is dol op Kerst. Zo heb ik vorig jaar moeten lullen als Brugman om te voorkomen dat de ramen, de gevel én de beukenhaag onder de spuitsneeuw kwamen te zitten. Ik besloot het gevoelige onderwerp dan ook nonchalant aan te snijden.
Gebroken lama van de kringloop
Ik: “Zullen we dit jaar een kerstboom van boeken maken?”
Dochter kijkt geschrokken van haar huiswerk op.
Ik: “En zullen we eens een keer níet alle driehonderd huisjes met sfeerverlichting én de kerststal met de gebroken lama van de kringloop én de oliebollenkraam én de kerstkadootjeswinkel met kapotte schoorsteen uit de kast halen?”
Dochters ogen worden groot.
Ik: “Of zullen we een kunstkerstboom kopen…”
Dochters ogen worden nog groter.
Ik: “Of dan in ieder geval een kleintje, je weet wel, zo een in een bloempot, die op tafel kan. Leuk toch?”
Dochters ogen schieten uit hun kassen, recht de kamer door, richting mij. Fel en dreigend houden ze stil voor mijn gezicht.
“Je gaat dit jaar níet mijn Kerst afpakken, mam. Mijn rituelen. Omdat het toevallig een rotjaar was.”
Hulsterige zaligheid
Ik knik beschaamd. Natuurlijk. Hoe kon ik zo afdwalen. Kerst is Kerst, is belangrijk, wat er ook gebeurt, hoezeer de aardkorst ook rammelt, rommelt of zelfs breekt. Dus. Vandaag halen we alle huisjes uit het vet, alle verlengsnoeren denkbaar uit de knup, douwen we een heuse kerstboom vanaf de zijdeur in onze gammele zwarte Twingo (achterklep is kapot) en tuigen we de hele kolerebende op tot onze ogen scheel zien van al die lichtjes en zoet hulsterige zaligheid. In excelcis deo.
