Spring naar de content

De eenzaamheid van Mark Rutte

Haagse eenzaamheid. Ik had er eigenlijk nog niet vaak over nagedacht, en ik elk geval al lang niet meer. Sinds de kabinetten van Balkenende was het idee uit mijn hoofd verdwenen.Mark Rutte, de lachende premier, gemaakt van Teflon en springveren, had eenzaamheid in het Torentje tot een bijna ondenkbaar fenomeen gemaakt. Of toch niet?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matthias Pauw

Kiezen maakt eenzaam
Rutte vertelt in De Telegraaf over de dingen die een premier eenzaam maken. Alle dossiers, alle adviezen, alle Kamerleden en ministers ten spijt, uiteindelijk moet hij de beslissing nemen. Al die honderden mensen die de machtigste man van ons land iedere week spreekt, zijn passanten op zijn weg naar de eenzaamheid. Alle studio’s, congreshallen en debatzalen zijn lege kamers als je alles alleen moet doen. Uiteindelijk moet jíj het doen, Mark. Uiteindelijk maak jíj de keuze. Die vaak zo zware keuze. Dat beslissen maakt eenzaam.

Eens in het jaar komen alle nog levende (ex-)premiers bij elkaar. Even maakt de eenzaamheid dan plaats voor begrip. Alleen zij begrijpen echt wat het betekent om in Marks schoenen te staan. Ook zij stonden er alleen voor als het er echt op aankwam. Alleen zij.

Ook vrienden maken eenzaam
Maar echte eenzaamheid komt vaker voor in Den Haag dan we denken, ook dan Mark Rutte denkt. Slechts een paar meter verderop, in het gebouw van de Eerste Kamer, gaat een man al maanden gebukt onder een beslissing. Hij heeft twee mogelijkheden, het resultaat is hetzelfde.

Als Adri Duivesteijn laat op dinsdagavond de gang op loopt in het gebouw van Eerste Kamer is er eventjes niemand op deze aarde méér alleen dan hij. In het felle licht van de tv-camera zegt de gewetensbezwaarde sociaaldemocraat voor de goede verstaander maar één ding: ik sta alleen, wat ik ook doe.

Besluit om tegen te stemmen en al je vrienden kotsen je uit. Dat zou zo erg nog niet zijn als je er evenzovele nieuwe vrienden voor in de plaats zou krijgen, maar Adri wil helemaal geen nieuwe vrienden. In Nieuwsuur was hij er duidelijk over: hij vertrouwt de anderen niet, ze willen maar even vrienden met hem zijn, en ook nog om de verkeerde redenen.

Stem voor en je blijft in het warme nest, waar je niemand meer herkent. Omdat Adri zichzelf niet meer herkent. Zijn levenswerk te grabbel gegooid ten faveure van een hoger doel. Eenzaam tussen al je vrienden. Het kan.

Beslissingen nemen is eenzaam als de last zwaar weegt. Als het uitmaakt wat je kiest, als het je iets doet.
Het stelt mij gerust dat politiek geen harteloze routineklus is, ook al vallen er slachtoffers bij. Mark, Adri en al die andere eenzame beslissers: met Kerst denken we even allemaal aan jullie. Niemand is alleen.