Deportatie van bejaarden neemt in ons land groteske vormen aan
Op deze plek signaleerde ik al eerder het – mijn woorden – autisme onder bestuurders van zorgcentra- en groepen. Wat ik daarvan vond leest u hier.
Na de destijds aangekondigde sessie werd het duidelijk welk drama zich op dit moment in ons land voltrekt. Ik citeer één van de directeuren van het zorgcentrum waar mijn vader verblijft die de groep waarvan mijn vader deel uitmaakt een aantal weken geleden toesprak:
‘Zoals u hier zit, komt u hier niet meer terug‘.
Is dat autisme of niet?
Gemiddelde leeftijd binnen die groep ruim boven de 85. Deze groep ontving een schriftelijke uitnodiging waarin werd aangekondigd dat ze zouden worden bijgepraat over – citaat: ‘de revitalisatie’ van hun huis.
Ooit volgens de toen geldende regels zodanig medisch geïndiceerd dat ze toegang kreeg tot het verzorgingstehuis. Voor de kenners: die indicatie luidt: ‘2’.
Dit kabinet gaat de oplopende kosten van de AWBZ te lijf met nieuwe spelregels, opgesteld tijdens de wedstrijd. De functie van het verzorgingstehuis van mijn vader gaat wijzigen na een aanstaande grondige verbouwing. Daarna is er allen nog plaats voor bejaarden met veel zwaardere indicaties.
Mijn vader (93) – en velen met hem – krijgt nu de keus: hij kan zelf voor andere huisvesting zorgen. Of maakt gebruikt van de optie om binnen zijn zorggroep naar een andere locatie te gaan. Dat is dan wel in heel andere gemeente. Waar hij niets mee heeft en op een zodanige afstand dat een groot deel van zijn kinderen hem niet makkelijk – en dus minder vaak – zal kunnen bezoeken.
Met een zorgindicatie 2 blijf je tegenwoordig thuiswonen, met thuiszorg. Dat is het nieuwe beleid. Andere verzorgingshuizen in zijn gemeente mogen mijn vader niet opnemen, dat mogen ze alleen als hij indicatie 4 zou hebben. Daarvoor moet hij zwaar dement en/of enorm onhandelbaar zijn. Dat is hij allemaal niet, hoeveel pech kun je hebben?
Nemen andere verzorgingshuizen hem toch op, dan worden ze door het Rijk gekort. Alleen de zorggroep waarvan het verzorgingshuis van mijn vader deel uitmaakt mag hem met deze indicatie op een andere locatie opnemen. Zoals gezegd: dat wordt dan een andere gemeente.
Mijn vader zit nu ruim twee jaar in zijn huidige tehuis. Hij betaalt – omdat hij na het overlijden van mijn moeder zijn hypotheekvrije huis verkocht en sindsdien drie ton op de bank heeft – zo’n 27.000 Euro per jaar voor zijn verblijf. Die drie ton raakt snel op. Hij heeft geen pensioen, hij is een oud-winkelier. Hij heeft geen recht op huurbescherming, als hij niet instemt met dat huis in een andere gemeente staat hij op straat. En met hem – alleen al in dit huis – tientallen bejaarden.
Op dit moment worden in ons land honderden verzorgingshuizen gesloten, verbouwd, samengevoegd met steeds de hier boven genoemde gevolgen. Mijn schoonmoeder, die in een andere gemeente in een verzorgingstehuis zit, treft – ruim een jaar nadat ze er ging wonen – hetzelfde lot.
Ik vraag me af of er onder de beleidsmakers in Den Haag mensen zijn die verder kijken dan de cijfers van de besparingen. Zoals het nu gaat vertoont in elk geval het administratieve proces nogal wat trekjes van beleidsmakers in een buurland in een nogal duistere periode in de vorige eeuw.
