Drie opmerkelijke redenen om op reis te gaan
Frank heeft alles.
Een goedbetaalde baan in een hagelwit kantoorpand, een net pak met een gespikkelde stropdas en bijpassend pochet in de kleuren van de Zweedse vlag, een nog nauwelijks uitgedunde bos golvend, zwart haar, een verse cappuccino en een afgezaagd levensmotto op een bordje. Frank is, kortom, een gelukkig man.
Althans, dat denkt Frank. Totdat hij verderop zijn collega Bas ziet lachen. Bas weet iets wat Frank niet weet. Bulgaren schudden hun hoofd als ze ‘ja’ bedoelen en knikken betekent ‘nee’. Frank slikt, zoals Wile E. Coyote slikt wanneer hij beseft dat hij op het punt staat om voor de zoveelste keer verpletterd te worden door een massief rotsblok.
Jan Willem
Ander verhaal, zelfde kledingadviseur. Een nieuwjaarsreceptie. Maak kennis met Jan Willem, directeur van een florerend kantoorpalmenverhuurbedrijf. Hoewel zijn in neutrale toestand naar beneden gekrulde mondhoeken anders doen vermoeden – een erfenis uit zijn streng gereformeerde jeugd – verkeert Jan Willem in een voortdurende staat van gelukzaligheid. Tevreden roert hij in zijn chai. Dan ziet hij salesassistent Laura en haar man David. Ze steken hun tong naar elkaar uit en lachen. Gedesillusioneerd smijt Jan Willem zijn froufrou in zijn thee. Zijn vrouw, een stijve dame die geen naam mag hebben, zit erbij en kijkt ernaar.
Einde oefening voor Frank en Jan Willem? Integendeel! Ook zij kunnen zichzelf interessant reizen met expedia.nl.
Vrijmibo
Ik stond eens in een kroeg op een buurtborrel die de mij toen nog onbekende afkorting ‘vrijmibo’ droeg. Het leek me een aardige gelegenheid om buurtgenoten te leren kennen. In de praktijk was het een verkapt netwerkfestijn vol mensen in wier netwerk ik mij thuis zou voelen als een naaktslak in een zoutmijn.
Ik nam plaats aan een statafel. Het gesprek ging over verkeersboetes en hoe belachelijk het was dat je die kreeg als je maar een paar kilometer te hard reed. Hoewel er een breed gedragen consensus bestond, had de conversatie alle kenmerken van een discussie. Alsof iedereen wilde bewijzen het meer met de rest eens te zijn dan ieder ander.
Mijn argument ‘je moet ergens een grens trekken’ werd niet erg overtuigend geparkeerd met een verhaal over Zweden, waar de hoogte van verkeersboetes inkomensafhankelijk is. Ooit had iemand enkele tonnen moeten betalen voor een snelheidsovertreding.
Het woord Zweden triggerde een vraag.
“Ben je daar weleens geweest?” vroeg iemand aan niemand in het bijzonder.
Hij antwoordde zelf: “Ik wel.”
Daarna, alsof het een kwartetspel betrof: “Ik moet alleen Noorwegen nog, dan heb ik heel Scandinavië.”
Zonder naar elkaar te luisteren begonnen de mensen aan het tafeltje met het opsommen van landen waar ze geweest waren. Ik geloof niet dat iemand notie nam van mijn vertrek.
Facebook
TravBuddy is een app voor Facebook waarop je kan bijhouden welke landen je allemaal bezocht hebt. Telkens als je een nieuw land invoert, wordt de wereldkaart getoond aan je vrienden. “Eric has visited 17% of the countries in the world,” staat er dan boven. De landen die je bezocht hebt kleuren groen. Het maakt het ene land aantrekkelijker dan het ander. Een weekendje Sint-Petersburg en je zit al bijna op een achtste van het totale landoppervlak wereldwijd.
Bulgaar
De ware reiziger heeft geen reden nodig om op reis te gaan, aldus Goethe. Hij overdrijft natuurlijk. Een klein beetje reden – behoefte aan ontspanning, horizonverbreding, een zucht naar verandering of avontuur – lijkt me noodzakelijk.
Maar groengekleurde landkaarten, complete kwartetten en interessant willen zijn? De Bulgaar in mij knikt zijn hoofd.
