De beste film van Philip Seymour Hoffman die u waarschijnlijk nooit zag
Regelmatig gaan er mensen dood. Ook filmsterren, die gaan vaak wat eerder. Het gevolg van een goddeloos en losbandig leven. Meestal doet me dat niet zoveel, ook niet als ik ze gekend heb, van het witte doek.
Gistermiddag was dat anders toen ik hoorde van Philip Seymour Hoffmans verscheiden. Naast mijn verslaving aan de financiële markten heb ik er nog één: aan de bioscoop. Afgezet tegen het gemiddelde filmbezoek in Nederland ben ik een buitengewoon heavy user. Dat brengt met zich mee dat ik veel van Seymour Hoffman heb gezien; hij behoorde tot het kleine groepje acteurs voor wie je naar een film ging.
In de necrologieën die ik gisteren en vandaag kon lezen worden zijn beste films genoemd, op de sites van NOS, Volkskrant en NRC zijn de auteurs het helemaal met elkaar eens.
Maar ik mis er ten minste twee. Waarschijnlijk worden ze niet genoemd omdat je er heel vaak om kunt lachen. Dat verhoudt zich slecht met culturele waarde. Charlie Wilson’s War (2007), ook met Tom Hanks en Julia Roberts, vertelt het verhaal van ritselende politici, hun schatrijke sponsors en de rol die zulks allemaal kan spelen (naar het schijnt grotendeels waar gebeurd) in internationale gewapende conflicten.
The Boat That Rocked
De film die ik moeiteloos nog tweehonderd keer kan bekijken heet The Boat That Rocked (2009). Die heeft maar een handjevol Nederlandse bioscopen gehaald; ik zag hem op een van de filmzenders. The Boat That Rocked speelt in een tijd die jongeren zich nauwelijks kunnen voorstellen nu tegenwoordig muziek – althans populaire muziek – nog net niet uit de spouwmuren komt.
Ik waarschuw alvast: opa vertelt.
Het was de tijd dat je ‘s avonds stiekem met je transistorradiootje naar swinging Radio Luxembourg luisterde, want daar werd Britse en Amerikaanse popmuziek gedraaid. De Nederlandse staatszenders in Hilversum – er was niks anders – deden daar niet aan. Niet veel later kwamen daar de Engelse piratenzenders bij, die uitzonden vanaf boten net buiten de territoriale wateren. En nog weer later was er Radio Veronica die hetzelfde deed.
Het is nu nauwelijks nog voorstelbaar, maar daar vergaderden kabinetten over, in heel Europa. Over de vraag hoe een eind te maken aan die illegale rotzooi waarnaar hun kinderen luisterden.
The Boat That Rocked speelt zich af op zo’n Engelse piratenzender, op volle zee, als het weer het toeliet wekelijks bevoorraad met kleinere bootjes die ook strafbaar waren. Zowel de muziek als de reacties van de gevestigde orde geven een prachtig tijdsbeeld. En Philip Seymour Hoffman is onvergetelijk als de onverzettelijke diskjockey die zelfs aan boord blijft als het schip letterlijk zinkt. Er is een scène waarin hij met een collega in een stoel op het dek zit; de politieke shit speelt zich op dat moment nog ver weg op het vasteland af, maar zal uiteindelijk het einde van zijn zendschip inluiden. En dan zegt Seymour Hoffman: “These are the best days of our lives.”
Ik schrijf hier doorgaans over de economie, de beurs, politiek. Maar heel veel dingen zijn veel belangrijker, dus dit moest even.
