Ook Vladimir Poetin heeft goede kanten
Homohaat goedkeuren, vrijheid van meningsuiting steeds verder inperken, Greenpeace-activisten in de cel gooien – er zijn een hoop redenen om de Russische president Vladimir Poetin diep te haten. Maar de man heeft ook zijn goede kanten.
Asiel voor Edward Snowden
Dat Poetin bergen kritiek krijgt over het ontnemen van vrijheden is al langer bekend. Maar op z’n minst frappant is dat hij wel de leider is van het land dat nu in de bres springt voor vrijheidsstrijder Edward Snowden, die onthulde dat Amerika vele landen in het geniep afluistert. Snowden wordt in Amerika gezien als een landverrader en veranderde daardoor snel in opgejaagd wild, totdat Rusland hem een veilige plek bood. Voorlopig is de klokkenluider dankzij Rusland veilig. Of, zoals het gerucht gaat, het waar is dat Rusland méér met de onthullingen te maken heeft, kan niet worden aangetoond. Ook Snowden ontkent dat in alle toonaarden. Feit is wel dat Snowden en Rusland op dit moment een goede band met elkaar hebben. Natuurlijk valt het asiel voor Snowden uit te leggen als een handig propagandamiddel, maar uit eerder handelen van Rusland is gebleken dat Poetin zich niets aantrekt van zijn imago bij andere landen, zeker die uit het Westen. Dankzij Poetin en Rusland kan Snowden zijn werk voorlopig voortzetten. En dat is voor Nederland goed nieuws.
Een ander geluid in de wereldpolitiek
Poetins politieke handelen is doortrokken van antiwesterse gedachten. Het is hem als antiwesters nationalist alles aan gelegen om de Verenigde Staten en West-Europa te dwarsbomen, of in ieder geval de westerse invloed op de wereld in te dammen. Niet alleen neemt Rusland onder Poetin vaak eigenwijze standpunten in, zoals het opvangen van Snowden en het tegengaan van een eventuele interventie in Syrië, het zorgt er ook voor dat andere opkomende machten hun krachten bundelen en een eigen mening vormen in plaats van klakkeloos achter Amerika en West-Europa aan te hobbelen. Poetin hoopt dat de wereld straks niet is overgeleverd aan westerse opvattingen. De macht wordt zodoende meer verdeeld over verschillende landen in de wereld. Nederland danst al jaren naar het pijpen van een land dat ons jarenlang heeft afgeluisterd. Een nieuw geluid in de wereldpolitiek is zo gek nog niet.
Vrede in Syrië
Een recent voorbeeld van een ander geluid in de wereldpolitiek is de open brief die Poetin stuurde naar de The New York Times over een militaire interventie in Syrië, naar aanleiding van de vermeende gifgasaanvallen.
Hij schreef daarin: “Is een militaire interventie op de lange termijn in het belang van de VS? Dat betwijfel ik. Miljoenen mensen in de hele wereld zien de VS niet als een toonbeeld van democratie, maar als een land dat slechts vertrouwt op brute kracht, dat coalities in elkaar flanst onder het motto: ‘Als je niet voor ons bent, ben je tegen ons.’ Hoe gericht en ontwikkeld een aanval ook is, burgerslachtoffers, ook onder kinderen en bejaarden, zijn onvermijdelijk. We moeten stoppen met het gebruik van geweld en terugkeren naar het pad van het beschaafde diplomatieke en politieke compromis.”
Rusland bedacht vervolgens het plan om de wapens van Syrië onder internationaal toezicht te stellen. Daarmee stond hij aan de kant van de grootste deel van de Amerikaanse bevolking en vermoedelijk ook aan die van het merendeel van Europeanen. Door zijn landgenoten werd Poetin door zijn poging om vrede te stichten zelfs voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede
Dat laatste lijkt ons gezien de schending van vele mensenrechten in Rusland ietwat overdreven.
