Spring naar de content

De schijnveiligheid in Chili

Omdat ik opgegroeid ben in de Europese Unie heb ik grensovergangen nooit zo goed begrepen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

In een groot deel van Europa zijn het, wanneer je over land reist, alleen de welkomstborden die je eraan herinneren dat je die rode lijn op de kaart overschrijdt. Ook de andere (voornamelijk Europese) grensposten die ik passeerde gaven een welkom gevoel. Het paspoort werd met een flauwe glimlach bekeken en na een minzaam knikje mocht ik het land in.

Posters
Bij de grensovergang van Argentinië naar Chili werkt het heel anders. Wie deze procedure rondom de grensovergang beschouwt, zal concluderen dat Chilenen de grootste control freaks ter wereld zijn. Allereerst moet iedereen die het land betreedt, onder het motto: ‘Chili is ieders verantwoordelijkheid’, een formulier invullen waarmee zij verklaren geen fruit, kaas, vlees of dierlijke producten het land in te brengen. Het is mij volstrekt onduidelijk welk gevaar de Chilenen zien, dat de Argentijnen aan de andere kant niet zien. Vervolgens wordt alle bagage uit de bus geladen en op lange tafels gelegd. Een vrolijk kwispelende labrador loopt zo speels langs de tassen dat ik mij afvraag of hij gewis is van zijn taak als opsporingsambtenaar.

Toch worden er enkele tassen uitgepikt voor een nadere controle. In de rij voor de paspoortcontrole bestudeer ik de posters die aan de wanden van het kleine grenskantoor hangen. Er wordt opgeroepen om geweld tegen vrouwen tegen te gaan. Verder vertellen posters nogmaals dat versproducten niet zomaar Chili inkomen, hoe de vogelgriep bestreden kan worden en dat je je moet insmeren tegen de schadelijke gevolgen van de zon. Een geestige poster op een plek waar het kwik op een zomerse dag zelden boven de 18 graden uitkomt en de zon zich met grote regelmaat achter grijze wolken verstopt. De Chileense overheid wil mij ook nog even meegeven dat vishengels en de schoenen van vissers wel gewassen dienen te worden, omdat de visser anders een gevaarlijke alg over de grens zou kunnen brengen.

Maar mijn favoriete poster op de muren van de Zuid-Chileense grenspost is toch wel diegene die vertelt hoe er voorzorgsmaatregelen tegen denguemuggen genomen kunnen worden. Wanneer ik het zeer frisse Zuid-Chileense klimaat en het gebrek aan stedelijk gebieden in ogenschouw neem lijkt mij de kans om hier denguemuggen aan te treffen ongeveer net zo groot als het spotten van twee tegen elkaar aan schurkende pinguïns in de Sahara. Anderzijds telt een gewaarschuwd mens maar mooi voor twee.

Veiligheid boven alles
Verrijkt met een hoop waarschuwingen en de geruststelling dat er niets onoorbaars is gevonden in onze bus, vervolg ik met een goed gevoel mijn weg. De Chilenen zijn blijkbaar nogal precies op veiligheid, dus wat kan een mens gebeuren. De volgende dag stap ik in de bus voor een acht uur durende rit naar mijn volgende bestemming. Op een lichtkrant krijgen behalve de tijd, ook de naam van de chauffeur, de tijd dat hij achter het stuur zit en de actuele snelheid. Reizigers worden opgeroepen om de autoriteiten via internet te informeren wanneer de chauffeur harder of langer rijdt dan wettelijk is toegestaan. Veiligheid boven alles, dus het valt tegen dat de lichtkrant niet vermeldt of de chauffeur gisteren gegeten heeft en of hij door een wijntje bij genuttigd heeft.

Het landschap is wat eentonig, dus ik ben verheugd als de gastheer aan boord na 3,5 uur reizen een dvd in de speler stopt. Helaas moet ik snel mijn blik weer verlegen naar het landschap. Het bleek slechts een instructiefilmpje dat mij vertelde dat ik mijn riem om moest doen.

Onderwerpen