Film over een door vrouwen gedomineerde samenleving wekt vooral jaloezie
De korte Franse film Majorité opprimée uit 2010 werd afgelopen week een verlate hit, nadat hij met Engelse ondertiteling op YouTube was geplaatst.
In de film wordt de rolverdeling tussen vrouwen en mannen middels genderinversie aan de kaak gesteld. In mijn omgeving waren het vooral vrouwen die enthousiast reageerden. Op Facebook werd de film gretig gedeeld, veelal voorzien van begeleidende teksten als ‘hear hear’ en ‘zo herkenbaar’.
Majorité opprimée toont een dag uit het leven van Pierre, een jongeman in een door vrouwen gedomineerde samenleving. Pierre is een wat kleurloze figuur, een Alexander Pechtold-lookalike in bermudashorts met de flair van een stapel brandhout. Hij verzorgt het huishouden en brengt het kroost naar de crèche; vrouwlief verdient het inkomen en vertegenwoordigt het gezin op oersaaie ‘building meetings’. Hoewel Pierre niet bepaald France’s Next Top Model is, wordt hij voortdurend nagefloten door hitsige vrouwen. Een aantrekkelijke junk biedt aan om hem te pijpen. Er joggen geregeld topless vrouwen door het beeld.
Regisseuse Eleonore Pourriat wil met de film aantonen dat het geen sinecure is, het leven als vrouw. De enige emotie die ik voel, is jaloezie.
(De tweede helft van de film laat ik even buiten beschouwing. Hierin wordt (spoiler alert!) Pierre aangerand door een groep jonge vrouwen. Op zijn partner hoeft hij daarna niet te rekenen. De film schiet zijn doel hier mijns inziens compleet voorbij. Voor zover mijn informatie strekt, keuren mannen aanranding net zo goed af als vrouwen dat doen. Als het hun partner overkomt, dan zullen ze er voor haar zijn. Zo niet, dan heeft dat niets met sekse te maken, maar met een slecht karakter en/of dito huwelijk.)
Lustobject
De keren dat groepjes opgeschoten meisjes mij als lustobject zagen en gilden dat ik een lekker ding was, zijn op één hand te tellen. In de kroeg, als er alcohol in het spel is, gebeurt het heel soms dat een meisje vanuit het niets een hand op mijn borst legt, me in mijn kont knijpt of me een zoen geeft. Ik ervaar dat als vleiend, het maakt mijn dag goed. Een vrouwelijke potloodventer (puntenslijperventster?) heb ik nooit ontmoet, maar ik geloof niet dat ik enorm van slag zou zijn.
De collectieve verontwaardiging die volgde op Majorité opprimée is niet nieuw. Anderhalf jaar geleden bracht de docu Femme de la rue hetzelfde teweeg, en recent gebeurde iets soortgelijks na een opinieartikel in nrc.next. Misschien is het mijn verknipte mannelijke geest, maar ik zie in al deze aanklachten vooral vrouwelijke zelfverheerlijking, verscholen achter een provisorisch opgetrokken mistdeken van vernedering en spot. Het Engels heeft hier een prachtige term voor: humblebragging.
Vrouwen zeggen: alle mannen fluiten naar me, ik word er gek van.
Ze bedoelen: ik ben enorm aantrekkelijk en iedereen wil met me naar bed. Ik heb het voor het uitkiezen. Wat is het leven toch goed.
Volgens The Guardian werkt Pourriat momenteel aan een mockumentary over schaamhaar. Veel treffender kun je het lot van een volhardende feministe met een voltooide missie niet symboliseren.
