Emile Roemer zet zichzelf buitenspel op het verkeerde veld
Emile Roemer roept kiezers op om de politiek ‘een rode kaart te geven’. De gemeenteraadsverkiezingen moeten het bloedige toneel worden van een snoeiharde afrekening met… het kabinet? Neen. De PvdA? Neen. Rutte? De VVD of de PVV? D66 dan? Weer mis. Op 19 maart krijgt de hele politiek een rode kaart.
Cynisch
De leider van de SP gooide zondagmiddag de knuppel in het hoenderhok door in Amsterdam de weinig positieve ‘rode kaart-actie’ af te trappen. Roemer komt met zijn rode kaart in het geweer tegen de ‘cynische’ Haagse politiek waar hij schoon genoeg van heeft.
“De bevolking voorliegen, de Tweede Kamer verkeerd informeren, van kletspraatjes staatsgeheim maken: alles lijkt geoorloofd.”
Verkeerde veld
Roemer mag natuurlijk gerust zijn onvrede kenbaar maken met het Haagse spel, maar de gemeenteraad is het verkeerde podium hiervoor— of het verkeerde veld, om in voetbaltermen te blijven. Er is al vaak genoeg gesproken over Haagse politici die de lokale campagnes dragen, maar veel bonter dan Roemer heeft nog niemand het gemaakt. Een rel op het Binnenhof over de inlichtingendiensten naar de raadszaal verplaatsen? De SP lijkt flink de weg kwijt te zijn.
Buitenspel
De socialisten gebruiken dus de verkeerde tactiek in de verkeerde wedstrijd, dat kan gebeuren. Maar daar blijft het niet bij. Roemer zet zichzelf met zijn actie moedwillig buitenspel en bederft en passant de boel voor iedereen. Roemer laat weten zich druk te maken over de geloofwaardigheid van de politiek:
“Het vertrouwen in de politiek is de laatste jaren achteruit gehold. Niet voor niks voorspellen ze de laagste opkomst ooit. Dat is niet gek wanneer je weet dat veel kiezers zich in de steek gelaten voelen. Vele mooie praatjes ten spijt.”
Een politicus die zich zorgen maakt over geloofwaardigheid, is dat niet prijzenswaardig? Ik ben geneigd te zeggen van wel. Maar een politicus die de politiek een rode kaart geeft, zet zichzelf volledig buitenspel, en staat qua geloofwaardigheid met minstens 3-0 achter. Roemer maakt deel uit van de politiek, of hij het nu wil of niet (dat wil hij wel, trouwens). Als hij zich werkelijk bekommert over vertrouwen en geloofwaardigheid, plaatst hij zich er niet buiten, maar werkt hij snoeihard aan beleid, compromissen en een constructieve controle van de regering.
Als je het spel wil veranderen, moet je wel zelf meedoen.
