Sms’en met een app: de love-robot (2/2)
Mijn telefoon trilt. Bericht van vriend. Ik voel er niets bij. Maar dat komt omdat ik onmiddellijk weet dat dit niet van hem komt maar van die app, hij zit namelijk voor me aan tafel. Foutje in de planning.
Als experiment heb ik gevraagd of mijn vriend op mij BroApp wil uitproberen: een app die automatisch vanuit je telefoon lieve berichtjes stuurt naar je vriendin op een vooraf ingesteld moment. ‘Your Clever Relationship Wingman’, zoals ik schreef in De love-robot is in opkomst (1/2).
Voelt het anders?
Ik ben namelijk benieuwd of een automatisch verzonden sms anders voelt dan een op dat moment bewust gestuurde sms. Bij sms’jes, whatsappjes, mails, facebooklikes en alle andere vormen van digitaal contact en online oproepen van andere mensen, voel ik namelijk iets. Soms iets groots, soms iets kleins. Soms maakt mijn gevoel een klein sprongetje van pret. Soms word ik een beetje angstig of denk ik: o ja, shit, ik moest hem nog terugbellen! Van sommige mensen zijn berichten of likes altijd leuk, of spannend.
Berichten van mijn vriend zijn niet altijd leuk omdat ze vaak zakelijk zijn. “Wil je even mijn paspoortnummer opzoeken?” bijvoorbeeld. Of: “Ik ben rond 7 thuis.” Of: “Had ik al verteld dat er vanavond voetbal is?”. Soms zijn ze wel heel leuk. Eigenlijk is hij namelijk goed in leuke, lieve, grappige berichten sturen (in het begin van onze relatie meer dan nu maar dat lijkt me wel een normale ontwikkeling).
Ik voel niets
In ieder geval: de eerste test via BroApp is mislukt want ik heb hem door, en voel niets. Ook al zijn de woorden nog zo gezellig, het is vooral irritant. De tweede test mislukt ook, want deze keer zijn we niet in dezelfde ruimte maar allebei aan het werk, maar had ik hem toevallig nét iets zakelijks gevraagd over het avondeten. Ook deze keer viel de Relationship Wingman door de mand.
Wat het bovendien lastiger maakt om de app te geloven is dat berichtjes worden gestuurd via sms en niet via WhatsApp, normaal stuurt mijn geliefde nooit iets via sms.
Ik voel wederom niets anders dan lichte irritatie. Een beetje zoals de smsjes van een vriendje dat ik had toen ik een jaar of zeventien was. Hij stuurde elke dag: “love you love you love you love you love you”, een heel Nokia schermpje vol. De eerste keer was dat wel leuk, de tweede tot en met de zoveelste keer vond ik het irritant. Te gemakkelijk. Je zegt eigenlijk niks, dacht ik. Het was natuurlijk gecopypaste en niet origineel, en hij wist helemaal niet of hij van me hield. We hadden één keer gezoend ofzo. Misschien stuurde hij precies dit wel naar ieder vriendinnetje.
Zie je, het bewijs dat automatisch of door computergestuurde berichten geen gevoel teweeg brengen is geleverd, dacht ik even.
Of toch?
Vandaag kreeg ik weer een sms. Er stond iets liefs in. Hoi app, dacht ik, in eerste instantie knorrig. Nu geen tijd voor je, app. Maar toen ik het las, voelde ik er toch iets leuks bij. “Zin om met je te dansen en drinken snel…” stond er. De app had blijkbaar moeite genomen om zelf iets te typen en niet klakkeloos de standaardtekst “Miss you :-)” te sturen.
De app wilde weer eens een avondje uit met me.
Vandaag voelde ik wel iets.
Vanavond zal ik hem zeggen dat ik dat ook wil.
