Sex sells: benen, bonen en bikini’s
Chileense koffieverkopers hadden het in de jaren vijftig niet gemakkelijk. Inwoners van naburige landen als Colombia, Argentinië en Brazilië dronken grote hoeveelheden koffie, maar de Chilenen bleven – als de Engelsen van Zuid-Amerika – stug thee drinken. En wat doe je als je een product niet aan de man krijgt gebracht? Dan voeg je een stukje sensualiteit toe.
Zodoende werd in Santiago het idee van cafe con piernas geboren. Cafe con piernas betekent ‘koffie met benen’. Die benen behoren toen aan serveersters. Inmiddels telt de Chileense hoofdstad talloze cafes con piernas, die onder te verdelen zijn in drie types. In de meest onschuldige variant dragen serveersters hoge hakken en een kort rokje. Deze uitspanningen hebben transparante beglazing met raambestickering op uitgekiende hoogte. Wie buiten staat, ziet alleen de benen van de serveersters. Het publiek dat deze zaken bezoekt varieert. Niet alleen mannen, maar ook hele gezinnen komen hier voor een koffie.
Het tweede type zaak is minder transparant naar buiten toe, wat niet geheel toevallig samenhangt met de weinig verhullende kleding van de dames binnen. Wie door de donkere deuren van het etablissement stapt, kan bij de kassamevrouw, in keurige alledaagse kledij, twee koffie bestellen. Met de verkregen koffiebonnen ga je het daadwerkelijke café in. Het spaarzame licht dat de blacklights geven dient om de miniscule bikini’s van de bardames op te lichten. Tegen een kleine vergoeding (al dan niet in de vorm van een duur sapje) zijn de bikini-barista’s bereid tot een licht erotiserend dansje of een knuffel. De bezoekers van deze bar zijn overwegend zakenmannen die hier hun lunchpauzes doden. En voor eenmaal bestond hun klandizie uit mij en mijn vriendin.
Uit ordinaire nieuwsgierigheid, en omdat onze reisgids had beloofd dat in deze zaken de beste koffie van Santiago werd geschonken. Een serveerster in een knalgele bikini begroette ons beiden met een wangkus en vroeg ons wat ons naar deze bar had gebracht. In alle eerlijkheid vertelden we dat we ‘aapjes kwamen kijken’.
Onze serveerster bleek afkomstig uit Mexico, waar ze in het toerisme had gewerkt totdat de crisis in Europa en de VS roet in het eten gooide. Of ze haar huidige baan vervelend vond? Het was weliswaar niet ideaal, maar het verdiende goed, de collega’s waren vriendelijk en op het strand droeg je niet wezenlijk andere kleren, vertelde ze nuchter.
Ook zei ze dat ze nooit zou willen werken in een koffietent van de derde categorie. Wat die categorie dan precies inhield? Daarover hield zij zich, net als de andere Chilenen die ik hierover sprak, een beetje op de vlakte. “De dames zijn meer direct,” zei de Mexicaanse schone. Een zachtaardige manier om te stellen dat men hier naar alle waarschijnlijkheid een sekspresso kan bestellen.
