Dit is de raarste plek op aarde
In de Australische outback liggen de laatste bakens van de beschaving: veestations. Bedrijven zo groot als een Nederlandse provincie, minstens. En daar woedt een keihard gevecht tegen de droogte, de eenzaamheid en de drank. Als reisfotograaf en verstokt Australiëliefhebber is Thijs Heslenfeld wel wat gewend. Maar wat hij op Banjawarn Station tegenkomt, is zelfs voor hem een verrassing.
“Een reis door de outback is een eenzame onderneming. Op de meest afgelegen tracks kom ik soms dagenlang niemand tegen. Ik kampeer op schitterende plekken midden in de natuur, in de wetenschap dat de dichtstbijzijnde mensen honderden kilometers verderop zitten. Een geweldig gevoel, maar soms ook beklemmend. Dus áls ik een keer iemand tegenkom, vind ik het altijd leuk om een praatje te maken. Dat is ook de belangrijkste reden dat ik even langsga bij de meeste veestations – ze zouden het in Amerika een ranch noemen – die ik passeer.
Ik ben in het westen van Australië, op weg van Perth naar de Great Central Road, een hobbelig pad van 1200 kilometer dat me uiteindelijk naar Uluru of Ayers rock zal brengen. De afgelopen dagen waren leeg en eenzaam, dus ik kan wel een praatje gebruiken. Op de kaart heb ik al gezien dat er een veestation op mijn route ligt. En dus rijd ik het erf van Banjawarn Station op, om er in elk geval even wat informatie over de route en de condities van de track te krijgen.
Op het erf tref ik twee cowboys die druk bezig zijn een ingewikkelde stalen constructie te bouwen. Een jonge vrouw staat er een beetje lullig bij. Ze wil graag helpen, maar weet duidelijk niet wat ze moet doen. En met hun driftige, gehaaste manier van werken lijken de mannen de nutteloosheid van haar aanwezigheid nog eens te willen benadrukken. Het bouwwerk is bedoeld om kamelen uit te benen, want morgen gaan de mannen op jacht, vertelt de vrouw, die Tina heet en uit Antwerpen afkomstig blijkt.
Mijn vragen over de tracks in de omgeving kan ze niet beantwoorden. Ze is hier zelf nog maar net. Als ik informatie wil, moet ik maar even wachten totdat de mannen klaar zijn. Maar die reageren al meteen voelbaar geïrriteerd op mijn verschijning en zeggen voorlopig helemaal niks.
Neil rent rond met een kruiwagen vol cement en een lekke band, Glenn ramt de ene na de andere ijzeren paal de grond in. Dan verschijnt een nieuw gezicht. Een oudere vrouw met een voor deze contreien ongebruikelijk Dior-montuur op het hoofd. Sharon blijkt de moeder van Neil, een van de cowboys. Ze zegt niks tegen mij. Waarom doet iedereen zo raar? Ik ben wel gewend dat ze op afgelegen veestations een beetje schrikken van een bezoeker. Maar zó lomp zijn de mensen eigenlijk nooit.”
Lees in ons nieuwe themanummer over reizen het hele artikel van Thijs Heslenfeld over Banjawarn Station en ontdek waarom het zo’n bizarre plek is. Dan ziet u ook de prachtige foto’s die Heslenfeld tijdens het verblijf op het veestation maakte. Bekijk hier de overige onderwerpen van de nieuwe HP/De Tijd, of sluit hier een voordelig (proef)abonnement af.
