De vleeskeuring op Tinder: het ideale spelletje aan tafel
In Helsinki was ik voor het eerst in een huiskamerrestaurant. Het is precies wat je denkt dat het is – een restaurant in iemands huiskamer – maar dan leuker. Ik zeg ‘maar dan leuker’ er expliciet bij, want als ik vertel dat ik uit eten ben geweest bij iemand thuis die ik niet ken, vallen de meeste reacties in de categorie: “Waarom zou je dat doen, daar hebben we toch restaurants voor?” of “Wil je ziek worden of zo?”
Ik parkeer ze even in het vak Kortzichtig.
Want: ja, er is geen menu met twintig gerechten waar je uit kunt kiezen, de keuken is niet van roestvrijstaal en je zit aan tafel met mensen die je niet kent. Maar die aspecten, voor zover je die een probleem zou vinden dan, worden overschaduwd door de pluspunten van het huiskamerrestaurant.
In een huiskamerrestaurant gaat het namelijk niet om het eten. Het gaat om de mensen, andere gewoontes en gebruiken leren kennen, met nieuwe culturen aan tafel zitten en gluren in het huis van een onbekende. Met een lichte vorm van voyeurisme kom je er goed aan je trekken. Zo at ik in Hamburg in het krappe studio-appartement van Julia, de eettafel had ze naar het voeteneind van haar bed geschoven, de plek waar zij gewoonlijk sliep deed die avond dienst als zitbankje. Ze gaf ons een rondleiding door haar keuken, alle kastjes en lades gingen open, elke spatel, pan of kruidenpotje mochten de koks van die avond gebruiken. Vergeet de verslaving om op Funda huizen te bekijken zonder echt op zoek te zijn; als het om gluren bij de buren gaat, is dit the real deal.
Aan tafel met vier verschillende nationaliteiten vertelde het Russische stel dat het in Rusland heel gewoon is om op je 21ste te trouwen, en dat de mannen er veel meer macho zijn dan in Nederland en Duitsland. Vrouwen die kinderen krijgen (op hun 30ste, godbetert) én erbij werken bestaan daar nauwelijks; dat willen de mannen ook niet, zij zorgen voor het gezin en als een andere man op een feestje naar zíjn vrouw kijkt, wordt het matten.
Tegen de tijd dat de vorkjes in de trifle van rode vruchten, bitterkoekjes en mascarpone prikten, ging het gesprek over datingsites. “Iedereen zit op Tinder,” zei Julia. Ze pakt haar laptop erbij en gaf ons een tour langs de profielen. Over gluren gesproken: we zagen foto’s van mannen, leeftijden, lengte, kleur ogen en of ze een lange of kortstondige relatie willen. Ze demonstreerde de online vleeskeuring: in beeld twee kerels met daaronder de vraag wie aantrekkelijker is. Hoe meer clicks iemand krijgt, hoe hoger het cijfer. Wij mochten kiezen: links of rechts? Na veertien mannen had de tafel er nog geen genoeg van – hoe leuk is dit spel?! Aan het eind van de avond kreeg ik ook nog een lift naar huis, tips voor uitgaan in de stad en een telefoonnummer, mocht ik dit weekend de weg kwijtraken.
Dat gebeurt je toch niet in een gewoon restaurant.
