Spring naar de content

Als enige man op een informatieavond over peuters

Ik was de enige man op een informatieavond over peutermanieren. Omringd door dertig vrouwen bevond ik me twee uur lang in een benauwd achteraflokaaltje van het dorpshuis. Een aanrader voor wie opleeft van andermans kinderleed of zelf graag even leegloopt, een buitenkansje voor wie niets liever doet dan lotgenoten van ongevraagde adviezen voorzien.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Rick van Leeuwen

Ik zat op de eerste van drie rijen, precies in het midden. Die plek had ik zelf uitgekozen, als eerste aanwezige. “Ha, een man,” riepen de twee docentes tegen elkaar, compleet met high five, bij mijn entree. Ik kon vast helpen bij een probleem met de laptop. Nadat ik voorstelde de laptop uit en aan te doen, wat ze al hadden geprobeerd, was er van het warme welkom weinig meer over.

De docentes hadden een duidelijke rolverdeling. De docente op leeftijd stond naast het projectiescherm, de docente in opleiding bediende de laptop. Tussendoor zei de docente in opleiding soms na een opmerking vanuit de groep: “Tja, ieder kind is anders,” waarna het stil viel.

Ik was hier uit vrije wil. Gewoon omdat ik voorbereid wil zijn op het tweede levensjaar – de terrible two – van mijn zoon, en als het even kan op de jaren erna. Moet je daar een vrouw voor zijn? Of een man die thuis niets te vertellen heeft? Leek mij niet, maar eenmaal in het hol van de leeuw begreep ik waarom mijn vrouw zo vaak had gevraagd of ik wel zeker wist dat ik wilde gaan.

De informatieavond begon voortvarend. Met het oog op de tijd kapte de docente op leeftijd het voorstelrondje na drie deelnemers af. De docentes hadden zichzelf al geïntroduceerd, waarbij de docente op leeftijd (tevens oma) liever niet vertelde hoelang ze dit soort avonden al verzorgde, maar zich even later verraadde door in een praktijkvoorbeeld een pick-up als lijdend voorwerp te benoemen.

Veelbelovend was bovendien de ogenschijnlijk passiviteit van de deelnemers (vooral moeders, maar ook enkele gastmoeders en oppasoma’s). Toen ons na de eerste sheet werd gevraagd of er nog vragen waren, bleef het een tijdje stil. Tot een zwangere vrouw vroeg: “Mag het raam een stukje open?” Deze vraag bleek het kantelpunt van de avond en leidde tot het eerste moment van saamhorigheid en herkenbaarheid. Want ja, het was inderdaad warm hier. Nou. Nee hoor, ligt niet aan jou. Poeh. Ja, echt hè?

De rest van de avond was het alsof ik op een verjaardag in de moederhoek verzeild was geraakt. Vastgeketend in het midden. De hele avond. Ik kon niet anders dan flauwe grapjes voor mezelf houden en dacht ondertussen aan alles wat ik nu had kunnen doen: Voetbal International kijken, een boek lezen, schrijven. Tijdens een discussie over mogelijk hersenletsel bij een val van de bank dwaalden mijn gedachten af naar eerder die avond, voordat ik de deur uitging. Mijn vrouw en ik lagen op bed, terwijl onze zoon (achttien maanden) er geen genoeg van kreeg om zich vanaf het hoofdeind schaterlachend achterover te laten vallen. Ik had ze daar op bed achtergelaten om hiernaartoe te gaan.

Wat me weer bij de les bracht waren de sommetjes die de docente op leeftijd op het flipoverbord onthulde. Het waren een stuk of zeven sommetjes. Heel simpele sommetjes, inclusief goede antwoorden, op één sommetje na: 7+4=12. Wat viel ons op? Een vrouw die aan haar overslaande stem te horen zelf verrast was door wat ze had ontdekt, wees op de fout. Precies de reactie waar de docente op leeftijd mee uit de voeten kon. “Maar die andere zes zijn toch goed?” leidde ze de moraal van het verhaal in. “Dat mag ook wel voor iemand van uw leeftijd,” mompelde de zwangere vrouw.

Storender dan de moeders voor wie deze avond de gelegenheid bood hun hart te luchten, waren de zelfbenoemde assistent-docentes die met rode wangen van opwinding op zo’n pedagogisch toontje ongevraagde adviezen door de ruimte tetterden. Types die niet naar informatieavonden gaan om er iets van op te steken, maar om anderen de les te lezen. Van die betweterige wijven – ja, wijven – die je in het normale leven uit de weg gaat.

Maar dit was niet het normale leven. Dit was niet eens een normale avond. Dit was een informatieavond over peutermanieren. In een kleine ruimte met dertig vrouwen en één bang jongetje, dat probeert een man te zijn, maar bovenal een goede vader.

Onderwerpen