Nieuwe Helden: klein gedoe in Het Grote Gedoe
Een paar weken geleden kreeg ik een e-mail van T. van pr-bureau X.
Beste Frank, stond er.
Dat klopte.
Wist ik wel dat er een fijne nieuwe film op het punt van verschijnen stond? Hij heette ‘Nieuwe Helden’. Het was een documentaire over de Argos-Shimano-ploeg tijdens de Ronde van Frankrijk van vorig jaar. Maker was Dirk Jan Roeleven.
En ik mocht naar de première komen.
Dan en dan, zo en zo laat.
Persvoorstelling
Ik wilde wel (heel graag zelfs, dat zou smullen worden, zoiets kon je wel aan Dirk Jan Roeleven overlaten, wist ik toevallig), maar ik kon niet. Dus mailde ik T.: ik wil wel, maar ik kan niet.
De persvoorstelling dan?, reageerde T. Er zullen verschillende toprenners aanwezig zijn, voegde ze er aan toe.
De persvoorstelling vond plaats op een tijd waarop persvoorstellingen altijd plaatsvinden: vroeg. Ik had geen andere afspraak, maar dat kon nog veranderen.
Dus mailde ik T. weer: dat ik mijn best ging doen.
Dat nam ik mezelf ook echt voor, maar het op klaarlichte dag in een filmzaal zitten woelt in mij altijd de grond om op de plaats waar ik het latente schuldgevoel over mijn neiging tot lui-zijn heb begraven.
Zo kwam het dat ik ook de persvoorstelling miste. Jammer, maar niets zo karaktervormend dan een beetje ‘jammer’ op z’n tijd.
Ik zou dan wel een kaartje kopen voor een reguliere voorstelling op een uur dat ik van mezelf wel in de bioscoop mag zitten en anders kwam ‘Nieuwe Helden’ vroeg of laat vast wel op televisie.
Om eerlijk te zijn had ik niet gedacht dat ik nog iets van T. zou horen.
Dat was verkeerd gedacht.
Een paar uur na de persvoorstelling meldde T. zich weer in mijn mailbox.
Jammer dat het niet gelukt was met de persvoorstelling, mailde ze. En of ik dan misschien een link van de film wilde ontvangen?
Wilde ik wel.
T. weer: ze kon de link morgen pas sturen. Of dat goed was.
Ik weer: dat was goed.
T.: gelukkig.
De volgende dag stuurde T. van pr-bureau X me inderdaad een link waarmee ik de film met een luttele druk op de knop de mijne kon maken.
Sauber
Een paar uur later opende ik ‘Nieuwe Helden’.
Beelden van de Tourstart op Corsica.
Renners in bootjes, lachend. De zon schijnt. Vakantie.
Dan: een flashback naar een paar maanden eerder.
John Degenkolb en Marcel Kittel bereiden zich voor op de sprint. Je hoort het gehijg, je ziet de verkramping.
Een zweetdruppel glijdt langs een rennersgezicht omlaag.
Tussendoor zijn er interviews.
‘Ich bin sauber,’ herhaalt John Degenkolb steeds weer. Ich bin sauber. Sauber.’
Schoon. Gezond.
Beelden van de ster op de massagetafel.
Handen die glimmend vlees kneden.
Aiaiai, mompelt Kittel.
Het zijn de laatste horten en stoten voor een zegetocht. Vijf etappes wint Kittel in die Tour – het kleine Argos wordt een superploeg.
En Dirk Jan Roeleven staat er met z’n neus bovenop. Hij registreert, de weergaloze beelden doen hun werk.
‘Nieuwe Helden’ is een film om steeds opnieuw van te genieten en van te leren. Het toont de wereld de achterkant van de koers: de hotelkamers, de uitputting, de vreugde, de irritaties bij het eten en de alles troebel makende vermoeidheid.
Ook voor wie de beste sprinter ter wereld is, is er altijd wel wat.
Je kunt alles winnen, alles hebben, alles kunnen; het leven bestaat altijd uit gedoe. Roeleven heeft oog voor het alledaagse in het grootse, voor het kleine gedoe in het Grote Gedoe.
Champagnedouche
Na de Tour de France sprak ik met iemand over het project van Roeleven.
Wat een geluk, zei ik, dat de ploeg die je volgt meteen vijf etappes wint.
Inmiddels heb ik ‘Nieuwe Helden’ twee keer gezien en weet: niks geluk.
De hoogtepunten in de film zijn de schaarse momenten dat het tegenzit, dat niets lukt, dat je op weer zo’n hotelkamer zit en voelt: het gaat niet meer.
Het zijn de momenten dat Tom Veelers al weet dat hij de finish in Parijs niet gaat halen, dat er geen ereronde voor hem in zit. Veelers in z’n laatste momenten: een man die blijft knijpen in een tube waar geen tandpasta meer in zit.
Succes is een saai verhaal. ‘Nieuwe Helden’ is dat niet –omdat Roeleven een mededogend oog heeft voor de mislukkingen die het succes mogelijk maken.
De film eindigt in Parijs, aan de rand van de Champs Elysees.
Marcel Kittel krijgt een champagnedouche en krijgt wat in zijn oog.
Klein gedoe in Het Grote Gedoe.
Dan begint de aftiteling.
PS
Begin deze week kreeg ik een nieuwe mail van T. van X.
Of er iets niet in orde was, ze had nog geen stuk van me gezien.
Ik schreef terug dat er niets aan de hand was.
Dan wachtte ze het maar weer af, schreef T.
En dat deed ze. Tot zojuist.
