Taboedoorbrekend
Ik ben geen fan van mevrouw Van Royen en broedde zelfs al een tijd op een venijnig stukje over haar megalomane selfies in het Letterkundig Museum, die mijns inziens meer over Heleen zelf gaan dan over haar schrijverschap.
Maar ineens zag ik het licht. Wat zij deed met die tamponfoto was eigenlijk best cool en taboedoorbrekend. Het deed me zelfs in de verte denken aan het werk van de door mij zeer geliefde kunstenares Ana Mendieta.
Op Twitter brak de storm echter los. Men sprak er schande van. De heftigheid van de reacties verbaasde mij. Want waarom mogen vrouwen niet alles van zichzelf laten zien? Wie bepaalt wat wel en niet mag, wat smerig is of juist esthetisch? Zijn we dan na al die jaren vrouwenemancipatie de betutteling en schaamte nog steeds niet voorbij?
Taboes bestaan bij de gratie van bangelijke zwijgzaamheid
Blijkbaar niet. En misschien hebben wij dat voor een groot deel aan onszelf te wijten. Elke maand moffelen we de sporen van onze menstruatie heimelijk weg. We pleuren alles op Twitter en Facebook, maar ons menstruatieleed delen we niet. Terwijl we in een vrouwenleven (zonder zwangerschappen) zo’n 480 keer ongesteld zijn. Dat zijn ongeveer 3400 dagen. Negen lange jaren dus! Tijd om eens wat bloederige tamponverhalen te delen, misschien? Taboes bestaan immers enkel bij de gratie van bangelijke zwijgzaamheid.
Oké. Ik begin.
Ongesteld
Vorig jaar zomer ging ik een paar dagen met mijn geliefde op vakantie. Het was onze eerste vakantie samen. Ik had zwierige jurkjes ingepakt, rode zomerhakjes, romantische films op mijn laptop gedownload, kortom, ik was er zeer klaar voor.
Er was echter één kink in de kabel: Ik was ongesteld. Niet één dag, of twee, nee, álle dagen van de vakantie. Aangezien ik een gestel van bordkarton heb, mocht ik van de dokter geen pillen slikken die de menstruatie zouden opschorten of doen veranderen in een andere gesteldheid.
Er was niets aan te doen, sprak zij streng, er waren ergere dingen in de wereld. Ik kon op dat moment niets bedenken, maar vooruit.
Paniekerig sloeg ik aan het surfen. Op het Viva-forum juichte de oplossing mij tegemoet: de Beppy!
Beppy over Beppy:
“De Beppy Tampon is een zacht flexibel sponsje dat je inwendig draagt tijdens je menstruatie. De Beppy biedt tot wel 8 uur bescherming. Onzichtbaar, want de Beppy heeft geen touwtje! Zo kun je tijdens je menstruatie met de Beppy fanatiek sporten, ongehinderd genieten van een bezoek aan de sauna, een gezellig avondje uit of thuis heerlijk ontspannen in bad. Je kunt zelfs de liefde ermee bedrijven, zonder dat je partner daar iets van merkt!”
Uitgestelde hitsigheid
Dat sporten kon mij gestolen worden. De sauna eveneens. Een gezellig avondje uit lukte ook nog wel met een ordinaire touwtjestampon, neen, het ging mij natuurlijk om dat laatste: Ik kon er de liefde mee bedrijven zonder dat mijn partner en ik iets van mijn ongesteldheid zouden merken! Niks geen bloederig geklieder of om hygiënische redenen uitgestelde hitsigheid!
Enkele uren later zat het pak vol aanstaand Beppyplezier in mijn koffer. Op eentje na natuurlijk, want romantiek is als een hypomaan konijn. Het kan elk moment op elke plek tevoorschijn wippen en men kan maar beter voorbereid zijn. Ik schoof het in folie verpakte damesding schielijk in mijn handtas alsof het een condoom was.
Zoekgeraakte pretsponsjes
De volgende ochtend was Beppy ernstig nodig. Behendig schoof ik het roze, naar lavendel riekende ding op zijn plek. Toen het uren later zijn dienst meer dan goddelijk bewezen had vergat ik het, want inderdaad, geen woord te veel, je merkt er niets van.
’s Avonds herinnerde ik mij het touwloze pretsponsje pas weer. Ik trok mij discreet terug in de douchecabine en zocht het ding in de inwendige diepten. Onvindbaar.
Ik dacht koortsachtig na. Natuurkunde zou mij redden. Een spons gevuld met water zwelt op en wordt zwaar. Ik zette de douchekop in. Zonder resultaat. Ik besloot mij op de zwaartekracht te verlaten en stampte hard op de douchevloer. Beppy bleef zitten waar zij zat.
Paniek. Ik duwde mijn vingers naar binnen, mijn hand, elk voorwerp dat binnen bereik lag, en overwoog bijna een breinaald, ware het niet dat dit te veel aan bloederige abortusscènes deed denken. Ondertussen vouwde ik mijzelf grommend in de meest vreemde posities.
Toen kwam mijn geliefde binnen. Cool as always. Of ik hulp nodig had. Ik knikte ja, ergens met mijn hoofd tussen mijn knieën, en hield nog meer van hem dan ik al deed. Ook hij deed een poging. Zonder resultaat.
Toen verdween hij naar buiten en kwam terug met een tuinslang, duwde de tuinslang snel en vakkundig als een volleerd gynaecoloog/loodgieter naar binnen, zette de kraan zachtjes open en ja hoor, daar voelde ik de logzware Beppy al naar buiten komen. Ze viel met een plof op de grond.
Het leek op een embryo. Geliefde en ik staarden ontzet naar het bloederige ding alsof ik zojuist een miskraam had gehad.
Allergisch
De volgende dag had ik een ontsteking te pakken. Ik bleek allergisch te zijn voor de geparfumeerde Beppy. De ellende duurde een week. We keken veel romantische films, praatten veel en lazen veel. We hadden het al met al nog best heel gezellig.
Oproep! Schrijf je eigen tamponmonoloog en win!
Heb jij ook een smeuïg, gênant, ontroerend menstruatieleedverhaal? Schrijf het zo goed mogelijk op in maximaal 500 woorden (gedicht, column, alles mag) en stuur het vóór zaterdag 24 mei 2014 naar: [email protected]. De beste drie plaats ik maandag 26 mei op mijn blog. De winnaar beloon ik met mijn nieuwste (gesigneerde) dichtbundel Wildberichten.
