Spring naar de content

De Juichpakkenkunst van Roy Donders en René Froger: Heel Mooi!

Gisteren keek ik naar nietsvermoedend naar een dommig programma op televisie toen plots de WK-commercial van de Zuid-Nederlandse supermarktketen Jumbo in beeld kwam.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Het zou overdreven zijn te stellen dat mijn leven is veranderd, maar toch: helemaal hetzelfde zal het nooit meer zijn.
De volledige reclamespot duurt drie minuten en een seconde en ik raad iedereen aan hem te bekijken, want je leeft maar 1 keer. Een andere reden weet ik zo gauw niet.

Hoofdpersonages in de clip zijn Roy Donders en René Froger. Roy Donders is een vrolijke Brabantse jongen met een papperig gezicht en altijd een bus haarlak in de aanslag. Ook heeft hij een eigen programma op RTL5, maar dat zegt niets: iedereen heeft een eigen programma op RTL5.
René Froger behoeft geen toelichting. Hij is vaker op televisie dan goed is voor de volksgezondheid.

Worstenbrood
In de clip ontwaakt Roy Donders in een hagelwit bed, met naast zich een kartonnen beeltenis van zichzelf.
Opvallend is dat Roy Donders slaapt met de gordijnen open.
Op een bijzettafeltje ligt een worstenbroodje te wachten, dat hij met overgave in zijn mond propt.
In de badkamer van Roy Donders staan bloemen. Ik ben altijd een beetje argwanend jegens mensen die bloemen in hun badkamer neerzetten, maar goed: ieder z’n lolletje en dat verteren van al die kilo’s worstenbrood gaat natuurlijk met de nodige luchtjes gepaard.
Dan verlegt de hier al wat verward ogende regisseur z’n aandacht naar een slecht verlichte fabriekshal waar René Froger in een op een colbert gelijkend oranje regenjack door een erehaag van sexy naaisters wandelt. Het volgende moment dragen die naaisters opeens allemaal de pakken die ze een seconde geleden nog aan het naaien waren. Ondertussen rijden Roy en René stapvoets door de fabriek in een oranje Volkswagenbusje waar ‘We geven ze op hun Donders’ op staat.
Wie ‘we’ zijn, blijft een beetje vaag. Het zal ‘het Nederlandse volk’ wel weer wezen.
Wie ‘ze’ zijn, is volstrekt onduidelijk. ‘Het Soepie’, denk ik.

Voornaamste tussenconclusie: René Froger wordt grijs en Roy Donders heeft een voorkeur voor naaisters met lange, zwierige haren en dito benen.

Het eerste wist ik, het tweede niet, want ik heb Roys real-life soap ook wel eens gezien en toen werden de huispakken geleverd door een Pool in een viezig busje.

Juichpakken
Kennelijk hebben we te maken met een soort roadmovie, want even later zit Sjaak Swart in een spierwitte, woonwagenkampwoonkamer op een stoel met koeienprint terwijl Roy de nieuwste collectie Juichpakken binnenrijdt.
Want daar is het allemaal om te doen: Juichpakken.
Juichpakken zijn huispakken in het oranje.
Huispakken zijn joggingpakken die Roy Donders voor veel geld aansmeert aan mensen die te vaak naar RTL5 kijken.
Dus: Juichpakken zijn oranje joggingpakken.

Ondertussen wordt Sjaak Swart opgemeten.
En even later staat Roy ook naast een man die erg veel op Aron Winter lijkt.
Dat moet een vergissing zijn: ik ken Aron Winter als een man die niet helemaal gek is en voor wie smaak niet volstrekt irrelevant is. Dat hij nu, in een strakke, zwarte onderbroek zijn benen laat opmeten door een Brabantse worstenbroodjesverslaafde, moet een vergissing zijn.
Niet veel later swingen er plots twee naaisters zijn huiskamer binnen.
De roadmovie gaat door: de kijker ziet een mevrouw wier chihuahua een miniJuichpakje draagt en Yolanthe, die haar Juichpak aan de lijn heeft hangen.
Voor iemand die in het centrum van Istanbul woont, heeft ze trouwens een fikse achtertuin.

Het is gezien
De Volkswagenbus is inmiddels geparkeerd op een zonovergoten veldje. Daar is René Froger. Hij zit op een krukje en hengst als een oude Roemeen op een accordeon. De naaisters uit de fabriek zijn er ook weer bij en zwiepen hun lange haar onvermoeibaar alle kanten op. Het volgende moment zit René zelf achter een naaimachine, waarom blijft onduidelijk.
Ook in het dansen in de clip zit weinig lijn: soms wordt er geswingd, dan weer gesambaad en af en toe ook in polonaise gelopen. En dat allemaal door elkaar, alsof het geen zak uitmaakt wat je doet, als je maar beweegt. Het lijkt een beetje op wat het uitgangspunt van deze clip geweest moet zijn: het maakt geen zak uit wat je doet, als je maar wat beelden achter elkaar plakt met een paar oranje joggingpakken erin.
En omdat Frank Lammers toch al een contract had als Jumbo-commercialacteur, scharrelt hij ook nog even door het beeld. Lammers is een groots acteur: het blijft voor het publiek volstrekt onduidelijk of hij nu zichzelf of een zwerver speelt.
De regisseur is het intussen helemaal kwijt: plotseling duiken er in die oude fabriekshal sambadanseressen op, vrouwen met veren waar Pino van in de war zou raken, als hij geen man in een vogelpak zou zijn.
Je kunt een poging doen dit te begrijpen, maar waarom zou je?
De clip eindigt op de camping, waar iedereen uit z’n dak gaat op de tonen van René Frogers Jumbo-WK-lied. Ergens in een hoekje gebruikt een mevrouw een Juichpak om de barbecue mee aan te wapperen.

Dan is het afgelopen, vrij plotseling. Dit soort opeenvolgingen van beelden loopt altijd vrij plotseling af, omdat ze in principe tot in het oneindige zouden kunnen voortduren.
Wat je hebt gezien, weet je niet.
Dat je het gezien hebt, valt niet te ontkennen.
Ik moest denken aan de woorden van Raoul Heertje: ‘Als je het kunst noemt, is het heel mooi.’